۱۵۹۰۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :أيُّها الناسُ ألآنَ ، ألآنَ ! مِن قَبلِ النَّدَمِ ، و مِن قَبلِ «أنْ تَقولَ نَفْسٌ يا حَسْرَتى عَلى ما فَرَّطْتُ في جَنْبِ اللّهِ و إنْ كُنتُ لَمِنَ السّاخِرِينَ * أو تَقولَ لَو أنَّ اللّهَ هَدانِي لَكُنْتُ مِن المُتَّقِينَ * أو تَقولَ حِينَ تَرَى العَذابَ لَو أنَّ لي كَرَّةً فَأكُونَ مِن المُحْسِنِينَ»^۱ . ^۲

۱۵۹۰۴.عنه عليه السلام :بادِرِ الفُرصَةَ قَبلَ أن تكونَ غُصّةً . ^۳

۱۵۹۰۵.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :يا بنَ آدمَ ، إنّكَ لم تَزَلْ في هَدمِ عُمرِكَ مُنذُ سَقَطتَ مِن بَطنِ اُمِّكَ ، فَخُذْ مِمّا في يَدَيكَ لِما بَينَ يَدَيكَ ؛ فإنّ المؤمنَ يَتَزوَّدُ ، و الكافِرَ يَتَمتَّعُ . ^۴

۱۵۹۰۶.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :بادِرْ بانتِهازِ البُغيَةِ عِندَ إمكانِ الفُرصَةِ ، و لا إمكانَ كَالأيّامِ الخالِيَةِ مَع صِحَّةِ الأبدانِ . ^۵

۱۵۹۰۳.امام على عليه السلام :اى مردم! اينك ، اينك ! [فرصت را دريابيد]! پيش از آن كه پشيمان شويد و پيش از آن كه «هر كسى گويد: دريغا بر آنچه در حضور خدا كوتاهى ورزيدم و بى ترديد من از ريشخند كنندگان بودم. يا گويد: اگر خدا هدايتم مى كرد، هر آينه از پرهيزگاران بودم. يا چون عذاب را ببيند، گويد: كاش مرا برگشتى بود تا از نيكوكاران باشم».

۱۵۹۰۴.امام على عليه السلام :فرصت را درياب ، پيش از آن كه از دست شدنش موجب اندوه گردد.

۱۵۹۰۵.امام حسن عليه السلام :اى فرزند آدم! تو از همان زمان كه از شكم مادرت افتاده اى، پيوسته در راه ويران كردن [خانه ]عمرت قدم بر مى دارى. پس، از آنچه در دست دارى براى آنچه در پيش دارى بهره برگير؛ زيرا كه مؤمن توشه بر مى دارد و كافر خوش مى گذراند.

۱۵۹۰۶.امام باقر عليه السلام :چون فرصت دست دهد به سوى هدف خود بشتاب، و هيچ فرصتى مانند روزهاى فراغتِ همراه با تندرستى نيست.