۰.4853.عنه عليه السلام : مَعاشِرَ النّاسِ (المسلمينَ) ، اتَّقوا اللّه َ ، فكَم مِن مُؤَمِّلٍ ما لا يَبْلُغُهُ ، و بانٍ ما لا يَسْكُنُهُ ، و جـامعٍ ما سَـوفَ يَترُكُهُ ، و لَعلّهُ مِن باطِـلٍ جَمعَهُ ، و مِن حقٍّ مَنعَهُ ، أصابَهُ حَراما ، و احْتَمَلَ بهِ آثاما ، فباءَ بوِزْرِهِ ، و قَدِمَ على ربِّهِ ، آسِفا لاهِفا ، قَد خَسِرَ الدُّنيا و الآخِرَةَ ، ذلكَ هُو الخُسْرانُ المُبينُ . ^۱

۰.4854.نهج البلاغة: و قد لَقِيَهُ عندَ مَسيرِهِ إلى الشّامِ دَهاقِينُ الأنْبارِ ، فتَرَجَّلوا لَهُ و اشْتَدّوا بينَ يَدَيْهِ ـ : ما هذا الّذي صَنَعْتُموهُ ؟ فقالوا : خُلُقٌ مِنّا نُعَظِّمُ بهِ اُمَراءنا ، فقالَ : و اللّه ِ ، ما يَنْتَفِعُ بهذا اُمَراؤكُم ، و إنّكُم لَتَشُقُّونَ على أنْفُسِكُم في دُنياكُم ، و تَشْقَوْنَ بهِ في آخِرَتِكُم ، و ما أخْسَرَ المَشَقّةَ وراءها العِقابُ ، و أرْبَحَ الدَّعَةَ مَعها الأمانُ مِن النّارِ . ^۲

۰.4853.امام على عليه السلام : اى مردم (اى مسلمانان)! از خدا بترسيد ؛ كه بَسا آرزومندى كه به آرزوى خود نرسيد و بسا سازنده اى كه در عمارت خود مسكن نگزيد و بسا گرد آورنده اى كه بزودى آن چه را گرد آورده، وا گذارَد و شايد كه آن را از راه ناروا گرد آورده و يا با نپرداختن حقّى آن را به هم رسانده، آن را از راه حرام به دست آورده و به خاطر آن زير بار گناه مانده است ؛ پس گناه آن را به دوش كشد و با دريغ و اندوه نزد پروردگارش رَوَد . چنين كسى «در دنيا و آخرت زيانكار باشد و اين همان زيان آشكار است» .

۰.4854.نهج البلاغة : امام على عليه السلام ـ وقتى در مسير خود به شام مى رفت ، گروهى از زمين داران انبار به آن حضرت برخوردند و به احترام ايشان از اسبها پياده شدند و پيشاپيش او دويدند ـ فرمود : اين چه كارى بود كه كرديد؟ گفتند : اين روش ماست، كه بدان اميران خود را احترام مى نهيم . حضرت فرمود : به خدا سوگند كه اميران شما از اين كار سودى نمى برند و شما نيز با اين كار در اين جهان خود را به رنج مى افكنيد و در آن جهان به بدبختى گرفتار مى آييد . چه زيانبار است رنجى كه در پى آن عذاب باشد و چه سودمند است آسايشى كه رهايى از آتش دوزخ همراه آن باشد .