آداب ميهمانى الهى را مى توان به سه دسته زير تقسيم كرد :
دسته اوّل . آدابى كه توجّه و پايبندى به آنها ، شرط حتمى براى ورود به ميهمانى الهى است . اين دسته ، عبارت است از پرهيز از مفطِرات روزه ^۱ به قصد قربت .
جايگاه بررسى اين دسته از آداب (احكام) ، فقه است و چون «رساله هاى عمليّه» آنها را به نحو مبسوط بيان كرده اند ، نيازى به طرح تفصيلى اين مباحث در اين مجموعه نيست .
دسته دوم . آدابى كه رعايت آنها ، شرط ضرورى براى بهره بردارى انسان از اين ضيافت الهى در جهت تجديد حيات معنوى خويش و رسيدن به تكامل روحى است .
بخش سوم اين كتاب ، بيان اين گونه آداب را ، پيش از بازگو نمودن ساير آداب روزه دارى ، در ذيل عنوان «مهم ترين آداب» ^۲ عهده دار است .
آنچه جامع همه آداب اين دسته است ، پرهيز از محرّمات الهى است . از اين رو ، در گزارش خطبه معروفى كه پيامبر صلى الله عليه و آله در آستانه ماه رمضان فرمود ، آمده است كه امام على عليه السلام در اثناى آن پرسيد :

۰.يا رَسولَ اللّهِ ، ما أفضَلُ الأَعمالِ في هذَا الشَّهرِ ؟

۰.اى پيامبر خدا! بهترينِ كارها در اين ماه چيست؟

۰.پيامبر خدا پاسخ داد :الوَرَعُ عَن مَحارِمِ اللّهِ ؛ ^۳

۰.«پرهيز از محرّمات الهى» .