۵۹۱۴.عنه صلى الله عليه و آله :إيَّاكُم و دَعوَةَ الوالِدِ ، فإنَّها أحَدُّ مِن السَّيفِ . ^۱

۵۹۱۵.عنه صلى الله عليه و آله :دعاءُ أطفالِ اُمَّتي مُستَجابٌ ما لَم يُقارِفوا الذُّنوبَ . ^۲

۵۹۱۶.عنه صلى الله عليه و آله :مَن أحسَنَ إلى قومٍ فلَم يُقبِلوهُ بالشُّكرِ فدَعا عَلَيهِمُ استُجِيبَ لَهُ فيهِم . ^۳

۵۹۱۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :أربَعةٌ لا تُرَدُّ لَهُم دَعوَةٌ : الإمامُ العادلُ لرعيَّتِهِ ، و الوالدُ البارُّ لولدِهِ ، و الولدُ البارُّ لوالدِهِ ، و المظلومُ ، يقولُ اللّهُ عزّ اسمُهُ : و عِزَّتي و جَلالي لأنتصِرَنَّ لكَ و لو بَعدَ حِينٍ . ^۴

۵۹۱۸.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :مَن قَرَأ القرآنَ كانَت لَهُ دعوةٌ مُجابةٌ إمّا مُعَجَّلَةً و إمّا مُؤَجَّلةً . ^۵

۵۹۱۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :ثلاثُ دَعَواتٍ لا يُحجَبنَ عن اللّهِ تَعالى : دعاءُ الوالدِ لولدِهِ إذا بَرَّهُ ، و دعوتُهُ علَيهِ إذا عَقَّهُ . و دعاءُ المظلومِ على ظالِمهِ ، و دعاؤهُ لِمَن انتصَرَ لَهُ مِنهُ . و رجلٌ مؤمنٌ دعا لأخٍ لَهُ مؤمنٍ وَاساهُ فينا ، و دعاؤهُ علَيهِ إذا لَم يُواسِهِ مع القُدرَةِ عليهِ و اضطِرارِ أخيهِ إلَيهِ . ^۶

۵۹۱۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :از نفرين پدر بترسيد كه آن از شمشير برنده تر است .

۵۹۱۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :دعاى كودكان امّت من ، در صورتى كه به گناهان آلوده نشده باشند ، مستجاب مى شود .

۵۹۱۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اگر كسى به مردمى خوبى كند و آنها از وى تشكّر نكنند و او نفرينشان كند نفرينش در حقّ آنان مستجاب مى شود .

۵۹۱۷.امام على عليه السلام :دعاى چهار كس رد نمى شود : پيشواى دادگر در حقّ ملّتش، و پدر صالح در حقّ فرزندش، و فرزند صالح در حقّ پدرش، و ستمديده . خداوند ، عزّ اسمه ، مى فرمايد : به عزّت و جلالم سوگند كه حتى اگر زمانى هم بگذرد، سرانجام انتقام تو (ستمديده) را خواهم گرفت .

۵۹۱۸.امام حسن عليه السلام :كسى كه قرآن بخواند دعايى مستجاب دارد ، زود يا دير .

۵۹۱۹.امام صادق عليه السلام :دعاى سه كس از خداوند متعال پوشيده نمى ماند (مستجاب مى شود) : [اول ]دعاى پدر در حقّ فرزندش، هرگاه نسبت به او نيكوكار [و فرمانبردار] باشد و نفرين پدر در حقّ او، هرگاه وى را بيازارد و نافرمانى كند ، [دوم ]نفرين ستمديده به ستمگر ، و دعاى ستمديده در حقّ كسى كه انتقام او را از ستمگر گرفته باشد ، [سوم] دعاى مرد مؤمن در حقّ برادر مؤمن خود كه به خاطر ما او را كمك مالى كرده باشد، و نفرين او در حقّ كسى كه برادرش به وى محتاج شده و او مى توانسته است نيازش را برطرف سازد و نكرده است .