گناه - صفحه 19

۶۸۱۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :الكبائرُ : الشِّركُ بِاللّهِ ، و قَتلُ النفسِ ، و أكلُ مالِ اليتيمِ ، و قَذفُ المُحصَنَةِ ، و الفِرارُ مِنَ الزَّحفِ ، و التَّعَرُّبُ بعدَ الهِجرَةِ ، و السِّحرُ ، و عُقوقُ الوالدَينِ ، و أكلُ الرِّبا ، و فِراقُ الجَماعَةِ ، و نَكثُ الصَّفقَةِ . ۱

۶۸۱۴.الإمامُ الباقرُ عليه السلامـ لمّا سُئِلَ عن الكبائرِ ـ: كُلُّ شيءٍ أوعَدَ اللّهُ علَيهِ النارَ . ۲

۶۸۱۵.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ في قولِ اللّهِ عزّ و جلّ :«إنْ تَجْتَنِبُوا كَبائرَ ما تُنْهَوْنَ عنه ......... »ـ: الكبائرُ التي أوجَبَ اللّهُ عزّ و جلّ علَيها النارَ . ۳

۶۸۱۶.عنه عليه السلام :الكبائرُ سَبعٌ : قَتلُ المؤمِنِ مُتَعَمِّداً ، و قذفُ المُحصَنَةِ ، و الفِرارُ مِنَ الزَّحفِ ، و التَّعَرُّبُ بعدَ الهِجرَةِ ، و أكلُ مالِ اليتيمِ ظُلماً ، و أكلُ الرِّبا بعدَ البَيِّنَةِ ، و كُلُّ ما أوجَبَ اللّهُ عليهِ النارَ . ۴

۶۸۱۷.عنه عليه السلام :الكَذِبُ على اللّهِ عزّ و جلّ و على رسولِهِ و على الأوصياءِ علَيهِمُ الصلاةُ و السلامُ مِنَ الكبائرِ . ۵

۶۸۱۳.امام على عليه السلام :گناهان كبيره عبارتند از: شرك ورزيدن به خدا، آدم كشى ، خوردن مال يتيم ، تهمت زدن به زن پاكدامن، فرار از ميدان جهاد، تعرّب بعد از هجرت، ۶ جادوگرى، آزردن پدر و مادر ، ربا خوارى ، كناره گيرى از جامعه مسلمانان و شكستن پيمان (بيعت يا معامله) .

۶۸۱۴.امام باقر عليه السلامـ در پاسخ به سؤال از گناهان كبيره ـفرمود : هر گناهى كه خداوند براى آن وعده آتش داده است [كبيره است] .

۶۸۱۵.امام صادق عليه السلامـ درباره آيه «اگر از گناهان بزرگى كه شما را از آن نهى كرده اند . . .» ـفرمود : گناهان بزرگ (كبيره) ، آنهايى است كه خداوند عزّ و جلّ [مرتكب ]آنها را مستوجب آتش دانسته است .

۶۸۱۶.امام صادق عليه السلام :گناهان كبيره هفت تاست : كشتن عامدانه مؤمن ، تهمت زدن به زن پاكدامن ، فرار از ميدان جهاد با دشمن ، تعرّب بعد از هجرت ، خوردن به ناحق مال يتيم ، ربا خوارى بعد از دانستن [حرمت آن] و هر چيزى كه خداوند به سبب آن آتش دوزخ را واجب كرده است .

1.كنز العمّال : ۴۳۲۶ .

2.بحار الأنوار : ۷۹/۱۵/۲۴ ، انظر وسائل الشيعة : ۱۱/۲۵۱ باب۴۶ .

3.الكافي : ۲/۲۷۶/۱ .

4.الكافي : ۲/ ۲۷۷/۳ .

5.بحار الأنوار : ۲/۱۱۷/۱۷ .

6.در لسان العرب آمده است كه تعرّب بعد از هجرت به اين معناست كه كسانى كه از باديه به مدينه هجرت كرده بودند دوباره به باديه برگردند و با باديه نشينان (اعراب) زندگى كنند . اين عمل به منزله ارتداد بود . مترجم و شارح اُصول الكافى ذيل اين عبارت مى نويسد : تعرّب بعد از هجرت در صدر اسلام نسبت به كسانى بوده كه از مكه و آبادى هاى كفر نشين به مدينه و مركز اسلام مهاجرت كرده بودند . برگشتن آنها را به بلاد كفر، تعرّب بعد از هجرت مى گفتند و يكى از گناهان كبيره و به منزله ارتداد بوده است . ولى در عصر ائمّه عليهم السلام و دوران غيبت ، تعرّب اين است كه مسلمانى در بلاد كفر به سر برد و در آن جا از اظهار اسلام و تعلّم احكام ، ممنوع و معذور باشد ، اقامت او در آن جا از گناهان كبيره است . بعضى از علما تعرّب را تعميم داده و حتى شامل كسى دانسته اند كه مشغول تحصيل علمى شود و سپس آن را ترك كند ـ م .

صفحه از 44