1.يقالُ : إنّ قولَهُ : «إضاعَةِ المالِ» يكونُ في وجهَينِ : أمّا أحدُهُما ـ و هُو الأصلُ ـ فما اُنفِقَ في مَعاصي اللّه ِ عَزَّ و جلَّ مِن قَليلٍ أو كَثيرٍ ، و هُو السَّرَفُ الّذي عابَهُ اللّه ُ تعالى و نَهى عَنهُ ، و الوَجهُ الآخَرُ دَفعُ المالِ إلى ربِّهِ و لَيس لَهُ بمَوضِعٍ ، قالَ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ : «و ابْتَلوا اليَتامى حَتّى إذا بَلَغُوا النِّكاحَ فإنْ آنَسْتُم مِنْهُم رُشْدا» و هُو العقلُ «فادْفَعُوا إلَيهِم أمْوالَهُم» (النساء : ۶)، و قَد قيلَ : إنّ الرُّشدَ صَلاحٌ في الدِّينِ و حِفظُ المالِ.

2.قالَ الأصمَعيُّ : أصلُ التَّبقُّرِ التّوَسُّعُ و التّفَتُّحُ ، و مِنهُ يقالُ : بَقَرتُ بَطنَهُ ، إنّما هُو شَقَقتُهُ و فَتَحتُهُ ، و سُمِّي أبو جعفرٍ عليه السلام «الباقِرَ» لأنّهُ بَقَرَ العِلمَ أي شَقَّهُ و فَتَحَهُ . معاني الأخبار : ۲۸۰.

3.و معناهُ أن يُطأطِئَ الرّجُلُ رأسَهُ في الرُّكوعِ حتّى يَكونَ أخفَضَ مِن ظَهرِهِ «و كانَ صلى الله عليه و آله إذا رَكَعَ لَم يُصَوِّبْ رأسَهُ و لَم يُقنِعْهُ»، معناهُ أنّهُ لَم يَرفَعْهُ حتّى يَكونَ أعلى مِن جَسَدِهِ ، و لكنْ بَينَ ذلكَ ، و الإقناعُ رَفعُ الرّأسِ و إشخاصُهُ ، قالَ اللّه ُ تعالى : «مُهْطِعِينَ مُقْنِعي رُؤوسِهِمْ» (إبراهيم: ۴۳) و الّذي يُستَحَبُّ مِن هذا أن يَستَويَ ظَهرُ الرّجُلِ و رَأسُهُ في الرُّكوعِ ؛ لأنَّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله كانَ إذا رَكعَ لَو صُبَّ على ظَهرِهِ ماءٌ لاستَقَرَّ ، و قالَ الصّادقُ عليه السلام : لا صَلاةَ لِمَن لَم يُقِمْ صُلبَهُ في رُكوعِهِ و سُجودِهِ . معاني الأخبار : ۲۸۰.

4.گفته مى شود : جمله «تلف كردن مال» دو وجه دارد. وجه اول ـ كه اصلى هم همين است ـ يعنى هر مالى، كم يا زياد، كه در راه معاصى خداوند عزّ و جلّ به مصرف رسد. و اين همان اسرافى است كه خداوند متعال از آن انتقاد و نهى كرده است. وجه دوم يعنى پرداختن مال به صاحب آن در حالى كه هنوز صلاحيت آن را ندارد. خداوند عزّ و جلّ مى فرمايد : «و يتيمان را بيازماييد تا وقتى به سنّ زناشويى برسند، پس اگر در ايشان رشدى يافتيد» كه مقصود همان عقل و رشد فكرى است «اموالشان را به آنان ردّ كنيد». بعضى گفته اند : مراد از رشد، صلاحيت دينى و نگهدارى از مال است.

5.اصمعى مى گويد : تبقّر در اصل به معناى گشايش و باز شدن است و از همين معناست جمله «بقرت بطنه» يعنى شكم او را شكافتم و باز كردم. امام پنجم عليه السلام را نيز «باقر» گفته اند چون علم را شكافت و از هم باز كرد و آن را توسعه داد.

6.معنايش اين است كه مرد در حال ركوع سر خود را چندان پايين بياورد كه از پشتش پايين تر قرار گيرد «پيامبر صلى الله عليه و آله هرگاه به ركوع مى رفت نه سرش را فرو مى انداخت و نه آن را بالا مى گرفت» يعنى سرش را چندان بالا نمى گرفت كه از بدنش بالاتر قرار گيرد بلكه حدّ وسط را رعايت مى كرد. «اقناع» به معناى بالا آوردن سر است. خداوند متعال مى فرمايد : «مهطعين مقنعى رؤوسهم (شتابان سر برداشته)» . آنچه از اين فرموده پيامبر به دست مى آيد، اين است كه مستحبّ است در حال ركوع پشت و سر مرد در يك سطح قرار گيرد؛ چرا كه رسول خدا صلى الله عليه و آله هرگاه ركوع مى كرد طورى خم مى شد كه اگر بر پشت آن حضرت آبى مى ريختند در جاى خود مى ماند و به زمين نمى ريخت. حضرت صادق عليه السلام مى فرمايد : نماز كسى كه در حال ركوع و سجود پشتش راست و صاف نباشد، نماز نيست.