الحديث :

۷۷۵۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :لا صلاةَ لِمَن لا زكاةَ لَهُ ، و لا زكاةَ لِمَن لا وَرَعَ لَهُ . ^۱

۷۷۵۷.عنه عليه السلام :لَمّا نَزَلَت آيَةُ الزَّكاةِ «خُذْ مِنْ أموالِهِم صَدَقَةً ......... »^۲ في شَهرِ رَمَضانَ ، فَأمَرَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله مُنادِيَهُ فَنادى في الناسِ : إنّ اللّهَ تباركَ و تعالى قد فَرَضَ علَيكُمُ الزَّكاةَ كما فَرَضَ علَيكُمُ الصَّلاةَ ......... ثُمّ لَم يَتَعَرَّضْ لِشيءٍ من أموالِهِم حتّى حالَ علَيهِمُ الحَولُ مِن قابِلٍ فَصامُوا و أفطَرُوا ، فَأمَرَ صلى الله عليه و آله مُنادِيَهُ فَنادى في المسلمينَ : أيّها المسلمونَ ، زَكُّوا أموالَكُم تُقبَلْ صَلاتُكُم . ^۳

۷۷۵۸.الإمامُ الرِّضا عليه السلام :إنّ اللّهَ عزّ و جلّ أمَرَ بثلاثةٍ مَقرونٍ بها ثلاثةٌ اُخرى : أمَرَ بالصلاةِ و الزكاةِ، فَمَن صَلّى و لَم يُزَكِّ لَم تُقبَلْ مِنهُ صلاتُهُ . ^۴

1578

حِكمَةُ الزَّكاةِ

۷۷۵۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إنّ اللّهَ فَرَضَ على أغنياءِ الناسِ في أموالِـهِم قَدْرَ الذي يَسَعُ
فُقَراءَهُم ، فإن ضاعَ الفَقيرُ أو أجهَدَ أو عَرِيَ ، فبما يَمنَعُ الغَنيُّ ، و إنّ اللّهَ عزّ و جلّ مُحاسِبٌ الأغنياءَ في ذلكَ يَومَ القِيامَةِ ، و مُعَذِّبُهُم عَذابا ألِيما . ^۵

حديث :

۷۷۵۶.امام صادق عليه السلام :كسى كه زكات ندهد نمازش بى حاصل است، و كسى كه ورع نداشته باشد زكاتش پذيرفته نيست .

۷۷۵۷.امام صادق عليه السلام :هنگامى كه آيه زكات [يعنى آيه ]«از اموال آنان صدقه بگير . . .» ، در ماه رمضان نازل شد ، رسول خدا صلى الله عليه و آله به جارچى خود دستور داد در ميان مردم جار زند كه: خداوند تبارك و تعالى همچنان كه نماز را بر شما واجب كرد، زكات را نيز بر شما واجب ساخت . . . آن حضرت تا رمضان سال بعد به هيچ چيزى از اموال آنان كارى نداشت . چون [ماه رمضان ]سال بعد را مسلمانان روزه گرفتند و افطار كردند، رسول خدا صلى الله عليه و آله به جارچى خود فرمود تا در ميان مسلمانان جار زند كه : اى مسلمانان! زكات اموالتان را بدهيد تا نمازتان پذيرفته شود.

۷۷۵۸.امام رضا عليه السلام :خداوند عزّ و جلّ به سه چيز فرمان داد كه هر يك با چيزى ديگر قرين (پيوسته) است : به نماز و زكات [در كنار هم ]فرمان داد . پس كسى كه نماز بخواند و زكات ندهد ، نمازش پذيرفته نشود ......... .

1578

حكمت زكات

۷۷۵۹.امام على عليه السلام :خداوند در اموال توانگران به اندازه اى كه تهي دستانشان را تأمين كند، حق و حقوق واجب كرد ؛ بنا بر اين ، اگر تهيدست نابود شود، يا در راهِ تأمين معاش خود جان بِكَند ، يا برهنه بماند ، علّتش آن است كه توانگر از پرداخت حقّ او دريغ كرده است . خداوند عزّ و جلّ در روز قيامت توانگران را براى اين كار مؤاخذه مى كند و آنان را عذابى دردناك مى چشاند .