۰.18886.الإمامُ الباقرُ عليه السلام : مَن كَتَمَ بَلاءً ابتُليَ بهِ مِن النّاسِ و شَكا ذلكَ إلَى اللّه ِ عَزَّ و جلَّ، كانَ حَقّا علَى اللّه ِ أن يُعافِيَهُ مِن ذلكَ البَلاءِ . ^۱

۰.18887.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : لَيسَتِ الشِّكايَةُ أن يَقولَ الرّجُلُ: مَرِضتُ البارِحَةَ، أو وَعَكتُ البارِحَةَ، و لكنّ الشِّكايَةَ أن يقولَ : بُلِيتُ بما لَم يُبْلَ بهِ أحدٌ ! ^۲

(انظر) عنوان 278 «الشكوى».

۰.18886.امام باقر عليه السلام : هر كس درد و بلايى را كه گرفتار آن شده است از مردم پوشيده بدارد و از آن به درگاه خداوند عزّ و جلّ شِكوه كند، بر خداست كه او را از آن بلا (بيمارى) عافيت بخشد.

۰.18887.امام صادق عليه السلام : شكايت [از بيمارى] اين نيست كه آدمى بگويد: ديشب بيمار شدم، يا ديشب دردمند و ناخوش بودم. بلكه شكايت اين است كه بگويد: به چنان دردى گرفتار شده ام كه هيچ كس گرفتار آن نشده است.