۳۶۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هيچ گروهى براى ياد كردن از خداوند عز و جل گِرد هم نيامدند ، مگر آن كه خداوند از آنان در ميان كسانى كه نزد او هستند ، از ايشان ياد كرد .
۳۶۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند ، هر گاه اهل بهشت را در بهشت جاى دهد ... پروردگار ، ايشان را بانگ مى دهد كه : «اى بندگان من ! سرهايتان را بلند كنيد ؛ زيرا اين جا ديگر سراى عمل و خانه رنج [و زحمت] نيست ، بلكه سراى مزد و پاداش است . به عزّتم سوگند كه اين را جز به خاطر شما نيافريدم . هيچ لحظه اى در سراى دنيا نبود كه در آن از من ياد كنيد ، مگر آن كه من نيز در فراز عرشم از شما ياد كردم» .
۳۶۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بدانيد كه خداوند ، كسى را كه به ياد او باشد ، فراموش نمى كند ، و كسى را كه يارى اش دهد ، وا نمى گذارد .
۳۶۸.امام على عليه السلام :هر كه به ياد خدا باشد ، خدا به ياد اوست .
۳۶۹.امام على عليه السلامـ از خطبه ايشان در روز جمعه ـ: به ياد خدا باشيد تا به ياد شما باشد ؛ زيرا هر كس به ياد او باشد ، خدا نيز به ياد اوست ، و از خداوند ، از رحمت و فضلش درخواست كنيد ؛ زيرا هيچ كس نيست كه از او بخواهد و از درگاهش نوميد برگردد .
۳۷۰.امام حسن عليه السلامـ به مردى كه از بيمارى بهبود يافته بود ـ: خداوند به ياد تو بوده است ، پس به ياد او باش ؛ و تو را بخشيده است ، پس از او سپاس گزارى كن .
۳۷۱.امام حسين عليه السلامـ از دعاى ايشان در روز عرفه ـ: اى آن كه جامه هاى هيبتش را بر قامت دوستانش پوشانده است و از اين رو ، در پيشگاه او به آمرزش خواهى ايستاده اند ! تو پيش از آن كه ياد كنندگانْ از تو ياد كنند ، از آنان ياد مى كنى .
۳۷۲.امام زين العابدين عليه السلامـ از دعاى وداع ايشان با ماه رمضان ـ: تو آنى كه با سخنان غيبى ات و با ترغيباتت كه سعادت بندگانت در آنهاست ، آنان را به چيزى (حقايق غيبى) راه نمايى كردى كه اگر آن را از ايشان پوشيده مى داشتى ، نه ديدگانشان آن را در مى يافت ، و نه گوش هايشان مى شنيد ، و نه انديشه هايشان به آنها مى رسيد . پس فرمودى : «پس مرا ياد كنيد، تا شما را ياد كنم؛ و شكرانه ام را به جاى آريد؛ و با من ناسپاسى نكنيد» ، و فرمودى : «اگر سپاس گزاريد ، افزونتان دهم و اگر ناسپاسى كنيد ، بى گمان ، عذاب من سخت است» ... و بندگانت هم به لطف تو يادت كردند ، و به فضل تو سپاست گفتند .
