و ارزش امورى مانند : تعليم علم ، فضيلت روزه ، اندوهگين شدن براى مصايب اهل بيت عليهم السلام و ... ، پاداش آنها را به ثواب تسبيح ، تشبيه كرده اند . ^۱

امام عليه السلام فرمود : «قل : اللّهُ أكبَرُ مِن أن يوصَفَ ؛ ^۱ بگو : خدا بزرگ تر از آن است كه وصف شود» .
بنا بر اين ، تحميد و تهليل و تكبير ، ريشه در تسبيح دارند و اين اذكار ، هر چند از نظر مفهومْ متفاوت اند ، ليكن از وحدت مصداقى برخوردارند و از اين رو ، به اين چهار ذكر در نماز ، «تسبيحات اربعه» اطلاق مى گردد . ^۲ همچنين در تسبيح فاطمه عليهاالسلام «تكبير» و «تحميد» ، تسبيح ناميده مى شوند . ^۳

اهمّيت ذكر «تسبيح»

افزون بر آنچه در تبيين حقيقتِ تسبيح گذشت ، آيات و احاديثى كه در باره فضيلت تسبيح ^۴ و اوقات ^۵ و ويژگى هاى آن آمده اند ، ^۶ خصوصا اين ويژگى كه تسبيح ، جوهر و روح نماز، ^۷ و خود ، نمازِ همه موجودات ^۸ است ، حكايت از اهمّيت و نقش ويژه اى دارند كه اين ذكر در نظام هستى و سازندگىِ انسان و نزديك كردن او به آفريدگار جهان دارد .
آثار و بركات اين ذكر ، به قدرى است كه احاديث اسلامى براى تبيين اهمّيت