۷۱۰.امام على عليه السلامـ پس از بيان معناى ركوع ـ: معناى جمله «پاكا پروردگار بزرگ من ، و ستايشْ ، او را!» ، اين است : «پاكا خدا!» ، وارسته دانستن خداست . «پروردگار من» ، يعنى : آفريدگار من . «بزرگ» ، يعنى : ذاتا بزرگ است و به خُردى وصف نمى شود ، و پادشاهى و سلطنتش نيز باعظمت است ، و بزرگ تر از آن است كه به وصف در آيد . خدا ، برتر است .

۷۱۱.امام على عليه السلامـ پس از بيان معناى سجود ـ: معناى جمله «پاكا پروردگار برتر من!» ، اين است : «پاكا» ، وارسته دانستن خداست . «پروردگار من» ، يعنى آفريدگار من . «برتر» ، يعنى در آسمان هايش بلندمرتبه و رفيع است و همه بندگان ، فرودست او و مقهور عزّت اويند ، و تدبير [عالم] از جانب اوست ، و همه صعودها به سوى اوست .

۷۱۲.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ پرسش هشام بن حكم از معناى «پاكا خدا!» ـ: وارسته دانستن خداست . نمى بينى كه آدمى هر گاه از چيزى شگفت زده مى شود ، مى گويد : «سبحان اللّه !» ؟!

۷۱۳.التوحيدـ به نقل از يزيد بن اَصَم ـ: مردى از عمر بن خطّاب سؤال كرد و گفت : اى امير مؤمنان ! معناى «پاكا خدا (سبحان اللّه )» چيست؟
عمر گفت : در اين باغ ، مردى است كه هر گاه از او سؤالى شود ، پاسخ مى دهد ، و هر گاه سكوت شود ، او خود آغاز به پاسخگويى مى كند .
مرد ، وارد باغ شد . ديد [كه آن مرد ،] على بن ابى طالب عليه السلام است . گفت : اى ابو الحسن ! معناى «پاكا خدا!» چيست؟
فرمود : «بزرگداشت عظمت خداوند عز و جل است ، و وارسته دانستن او از آنچه هر مشركى در باره اش بگويد . پس ، هر گاه بنده اين جمله را بگويد ، هر فرشته اى بر او درود مى فرستد» .

۷۱۰.الإمام عليّ عليه السلامـ بَعدَ أن بَيَّنَ مَعنَى الرُّكوعِ ـ: ومَعنى قَولِهِ : «سُبحانَ رَبِّيَ العَظيمِ وبِحَمدِهِ» ؛ فَ «سُبحانَ اللّهِ» : أنَفَةٌ للّهِِ عز و جل ، و«رَبّي» : خالِقي ، وَ«العَظيمِ» : هُوَ العَظيمُ في نَفسِهِ ، غَيرُ مَوصوفٍ بِالصِّغَرِ ، وعَظيمٌ فِي مُلكِهِ وسُلطانِهِ ، وأعظَمُ مِن أن يوصَفَ ، تَعالَى اللّهُ . ^۱

۷۱۱.عنه عليه السلامـ بَعدَ أن بَيَّنَ مَعنَى السُّجودِ ـ: ومَعنى قَولِهِ : «سُبحانَ رَبِّيَ الأَعلى» ؛ فَ «سُبحانَ» : أنَفَةٌ للّهِِ ، و«رَبِّي» : خالِقي ، وَ«الأَعلى» : أي عَلا وَارتَفَعَ في سَماواتِهِ حَتّى صارَ العِبادُ كُلُّهُم دونَهُ ، وقَهَرَهُم بِعِزَّتِهِ ، ومِن عِندِهِ التَّدبيرُ ، وإلَيهِ تَعرُجُ المَعارِجُ . ^۲

۷۱۲.الإمام الصادق عليه السلامـ لِهِشامِ بنِ الحَكَمِ وقَد سَأَلَهُ عَن تَفسيرِ سُبحانَ اللّهِ ـ:أنَفَةٌ للّهِِ ، أما تَرَى الرَّجُلَ إذا عَجِبَ مِنَ الشَّيءِ قالَ : سُبحانَ اللّهِ . ^۳

۷۱۳.التوحيد عن يزيد بن الأصمّ :سَأَلَ رَجُلٌ عُمَرَ بنَ الخَطّابِ ، فَقالَ : يا أميرَ المُؤمِنينَ ، ما تَفسيرُ : سُبحانَ اللّهِ؟ قالَ : إنَّ في هذَا الحائِطِ رَجُلاً كانَ إذا سُئِلَ أنبَأَ ، وإِذا سكَتَ ابتَدَأَ .
فَدَخَلَ الرَّجُلُ ؛ فَإِذا هُوَ عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ عليه السلام ، فَقالَ : يا أَبَا الحَسَنِ ، ما تَفسيرُ : سُبحانَ اللّهِ؟
قالَ : هُوَ تَعظيمُ جَلالِ اللّهِ عز و جل ، وتَنزيهُهُ عَمّا قالَ فيهِ كُلُّ مُشرِكٍ ، فَإِذا قالَهَا العَبدُ صَلّى عَلَيهِ كُلُّ مَلَكٍ . ^۴