۹۷.امام على عليه السلامـ در توصيف پرهيزگاران ـ: از جمله نشانه هاى هر يك ايشان ، آن است كه در دين نيرومندش مى بينى ... كارهاى نيك مى كند و با اين حال ، بيمناك است ، شب خود را مى آغازد ، در حالى كه همّ و غمّش سپاس گزارى [از خداوند] است ، و صبح خويش را آغاز مى كند ، در حالى كه همّ و غمّش ياد خداست ... .
اگر در جمع غافلان باشد ، از شمارِ ياد كنندگان [خدا] نوشته شود و اگر در جمع ياد كنندگان باشد ، از شمار غافلان ، نوشته نمى شود [زيرا در هر دو صورت ، به ياد خداست] .
۹۸.امام على عليه السلامـ در توصيف پيروانش ـ: از شب زنده دارى ، رخسارشان زرد شده است ، از [بسيارى] گريه ، چشمانشان كم سو شده است و از ياد خدا ، لبانشان خشكيده است .
۹۹.امام على عليه السلام :مؤمن ... دلش زنده و زبانش گويا به ذكر خداست .
۱۰۰.امام على عليه السلامـ در توصيف كسى كه از پيروان اوست ـ: شب خود را با ذكر [خدا ]به صبح مى رساند و روز خود را در حالى به شب مى برد كه همّ و غمّش سپاس گزارى است ... دلش خاشع است ، پيوسته به ياد پروردگار خويش است ... شكيبايى اش آشكار است ، بسيار به ياد خداست .
۱۰۱.امام على عليه السلام :خوشا به حال آن كس كه وظيفه خويش را نسبت به پروردگارش به جاى آورد و در برابر سختى ها ، شكيبايى ورزيد و شب هنگام ، از خوابْ دورى كرد ... در ميان گروهى كه ترس از معاد ، خواب را از چشمان آنان رُبوده است و از بسترهايشان ، پهلو تهى دارند ، و لب هايشان به ياد پروردگارشان زمزمه مى كند و با آمرزش خواهى هاى طولانى ، گناهانشان زدوده شده است . «اينان ، حزب خدا هستند ، و راستى كه حزب خدا رستگارند» .
