77
نهج الذكر (ع-ف) ج1

1 / 6

مردانِ ياد خدا

قرآن

«در خانه هايى كه خدا رخصت داده كه رفعت يابند و نامش در آنها ياد شود. در آنها ، هر بامداد و شامگاه ، مردانى او را نيايش مى كنند كه نه تجارت و نه داد و ستدى، آنان را از ياد خدا و برپا داشتن نماز و دادن زكات، باز نمى دارد [و] از روزى كه دل ها و ديده ها در آن زير و رو مى شود ، مى هراسند» .

حديث

۱۰۹.حلية الأولياءـ به نقل از عقبة بن عامر ـ: ما به نوبت ، شبانى مى كرديم و چون نوبت من شد ، شترانم را در چراگاه رها ساختم و نزد پيامبر خدا كه خطبه مى خواند ، آمدم . شنيدم كه مى فرمايد : «[در روز رستاخيز ، ]مردم در بيابانى چنان هموار ، گرد مى آيند كه چشم ، همه آنها را مى بيند و صداى جارزننده ، به همه آنها مى رسد . سپس جارزننده اى سه بار جار مى زند كه : به زودى ، اهل محشر خواهند دانست كه عزّت و بزرگوارى ، از آنِ كيست! .
سپس مى گويد : كجايند آنان كه «پهلوهايشان را از بسترهايشان جدا مى كنند و با بيم و اميد ، پروردگارشان را مى خوانند و از آنچه روزى شان داده ايم ، انفاق مى كنند» ؟ .
آن گاه بانگ مى زند كه : به زودى ، اهل محشر خواهند دانست كه عزّت و بزرگوارى ، از آنِ كيست! .
سپس سه بار مى گويد : كجايند آنان كه «نه تجارت و نه داد و ستدى ، آنان را از ياد خدا باز نمى دارد؟» .
آن گاه مى گويد : كجايند ستايندگانى كه خدا را مى ستودند ؟ » .


نهج الذكر (ع-ف) ج1
76

1 / 6

رِجالُ الذِّكرِ

الكتاب

«فِى بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَ الْاصَالِ * رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَـرَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقَامِ الصَّلَوةِ وَ إِيتَاءِ الزَّكَوةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَـرُ» . ۱

الحديث

۱۰۹.حلية الأولياء عن عقبة بن عامر :كُنّا نَتَناوَبُ الرِّعيَةَ ، فَلَمّا كانَ نَوبَتي سَرَحتُ ۲ إبِلي فَجِئتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله وهُوَ يَخطُبُ ، فَسَمِعتُهُ يَقولُ : يُجمَعُ النّاسُ في صَعيدٍ واحِدٍ ، يَنفُذُهُمُ ۳ البَصَرُ ويُسمِعُهُمُ الدّاعي ، ثُمَّ ينادي مُنادٍ : سَيَعلَمُ أهلُ الجَمعِ لِمَنِ العِزُّ وَالكَرَمُ ـ ثَلاثَ مَرّاتٍ ـ .
ثُمَّ يَقولُ : أينَ الَّذينَ كانَت «تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفًا وَ طَمَعًا»۴ الآيَةَ . ثُمَّ يُنادي : سَيَعلَمُ أهلُ الجَمعِ لِمَنِ العِزُّ وَالكَرَمُ .
ثُمَّ يَقولُ : أينَ الَّذينَ كانَت «لَا تُلْهِيهِمْ تِجَـرَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ» ـ ثَلاثَ مَرّاتٍ ـ .
ثُمَّ يَقولُ : أينَ الحَمّادونَ الَّذينَ كانوا يَحمَدون اللّهَ ؟ ۵

1.النور : ۳۶ و ۳۷ .

2.سَرَحتُ الماشيَةَ : أخرجتها بالغَداةِ إلى المرعى (لسان العرب : ج ۲ ص ۴۷۸ «سرح»).

3.يُقال : نَفَذَ فيّ بَصَرُه : إذا بَلَغَني و جاوزَني (النهاية : ج ۵ ص ۹۱ «نفذ»).

4.السجدة : ۱۶ .

5.حلية الأولياء : ج ۲ ص ۹ ، مسند إسحاق بن راهويه : ج ۵ ص ۱۸۰ ح ۲۳۰۵ ، المنتخب من مسند عبد بن حميد : ص ۴۵۷ ح ۱۵۸۱ كلاهما عن أسماء بنت يزيد نحوه ، كنز العمّال : ج ۱۵ ص ۸۵۲ ح ۴۳۳۹۱ و ۴۳۳۹۲ .

  • نام منبع :
    نهج الذكر (ع-ف) ج1
    سایر پدیدآورندگان :
    افقی، رسول؛ شیخی، حمیدرضا
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    سازمان چاپ و نشر دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1387
    نوبت چاپ :
    اوّل
تعداد بازدید : 145627
صفحه از 552
پرینت  ارسال به