۰.11825.الإمامُ الرِّضا عليه السلام : لَيسَتِ العِبادَةُ كَثرَةَ الصِّيامِ وَ الصَّلاةِ، وَ إنَّما العِبادَةُ كَثرَةُ التَّفَكُّرِ في أمرِ اللّه ِ . ^۱

(انظر) الإمامة الخاصّة : باب 208.

2461

العِبادَةُ غَيرُ المَقبولَةِ

۰.11826.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : العِبادَةُ مَعَ أكلِ الحَرامِ كالبِناءِ عَلَى الرَّملِ، و قيلَ : عَلَى الماءِ . ^۲

۰.11827.عنه صلى الله عليه و آله : إنَّ للّه ِِ مَلَكا يُنادي عَلى بَيتِ المَقدِسِ كُلَّ لَيلَةٍ : مَن أكَلَ حَراما لَم يَقبَلِ اللّه ُ مِنهُ صَرْفا و لا عَدْلاً . وَ الصَّرفُ النّافِلةُ، و العَدلُ الفَريضَةُ . ^۳

۰.11828.عنه صلى الله عليه و آله : بِئسَ العَبدُ عَبدٌ خُلِقَ لِلعِبادَةِ فألهَتْهُ العاجِلَةُ عَنِ الآجِلَةِ، فازَ بِالرَّغبَةِ العاجِلَةِ و شَقِيَ بِالعاقِبَةِ. ^۴

۰.11829.عنه صلى الله عليه و آله : مَنِ اكتَسَبَ مالاً حَراما لَم يَقبَلِ اللّه ُ مِنهُ صَدَقةً و لا عِتْقا و لا حَجّا و لا اعتِماراً، و كَتَبَ اللّه ُ جَلَّ و عَزَّ بِعَدَدِ أجرِ ذلِكَ أوزارا، و ما بَقِيَ مِنهُ بَعدَ مَوتِهِ كانَ زادَهُ إلَى النّارِ، و مَن قَدَرَ عَلَيها فتَرَكَها مَخافَةَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ دَخَلَ في مَحَبّةِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ و رَحمَتِهِ، و يُؤمَرُ بِهِ إلَى الجَنَّةِ . ^۵

۰.11825.امام رضا عليه السلام : عبادت به فراوانى روزه و نماز نيست بلكه عبادت به بسيار انديشيدن در كار خداست.

2461

عبادتِ نا پذيرفتنى

۰.11826.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : عبادتِ توأم با حرام خوارى، چون ساختمانى است بر روى شن، و به قولى: بر روى آب.

۰.11827.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خدا را فرشته اى است كه هر شب بر فراز بيت المقدس بانگ مى زند: هر كس مال حرامى بخورد، خداوند از او نه صرف مى پذيرد و نه عدل؛ صرف ، عمل مستحبى است و عدل ، عمل واجب.

۰.11828.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : چه بد بنده اى است، آن بنده اى كه براى عبادت آفريده شده، اما دنيا او را از آخرت غافل كرده است، به خواهشهاى زودگذر دنيوى دست يافته و در عاقبت (آخرت) بدبخت شده است.

۰.11829.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كه مال حرامى را كسب كند، خداوند از او نه صدقه اى (زكاتى) مى پذيرد و نه آزاد كردن بنده اى و نه حجّى و نه عمره اى. و خداوند عزّ و جلّ به اندازه ثواب اين كارها براى او گناه بنويسد و آنچه از آن مال ، پس از مرگ او باقى ماند، ره توشه اش به سوى دوزخ باشد. اما اگر كسى بتواند مال حرامى را به دست آورد و از ترس خداوند عزّ و جلّ آن را رها كند، مشمول محبّت و رحمت خداوند عزّ و جلّ گردد و دستور داده شود كه او را به بهشت برند.