۱۲۶۸.جمال الاُسبوعـ به نقل از محمّد بن حسين علوى عُرَيضى ، از پدرش ، از جدّش: امام صادق عليه السلام از امام باقر عليه السلام روايت كرد كه فرمود : «پيامبر خدا را سرّى بود كه كمتر كسى به آن ، دست يافت» و آن حضرت تمام حديث را ذكر كرد و از جمله در آن آمده بود : «اى محمّد! هر كس از امّت تو كه رحمت و بركات و خشنودى و عنايت مرا و پذيرش و ولايت و اجابت مرا دوست دارد [و آنها را مى خواهد ] ، هنگام زوال خورشيد يا زوال شب بگويد:
خدايا ! پروردگارا ! ستايش ، همه از آنِ توست ، خلاصه اش و تفصيلش ، كه تو خود ، از اهل ستايش خواسته اى تا تو را بستايند ؛ همانان كه براى ستايشگرى ، خلقشان كردى و همه ستايشگرى ها را به آنان الهام فرمودى . خدايا ! پروردگارا ! ستايش ، همه از آنِ توست كه تو ستايش را مايه خشنودى ات از آن كسى قرار دادى كه از او پسنديدى كه تو را بستايد و بدان وسيله نعمت هاى تو را سپاس گويد . خدايا ! پروردگارا ! ستايش ، همه از آنِ توست كه تو خود آن را براى خويشتن پسنديده اى و بندگانت را نيز بدان فرمان داده اى ؛ ستايشى كه خائفان از تو ، از هيبت تو آن را بيمناكانه مى گويند ، و عزّتمندان به واسطه تو ، از خشم و قهر تو آن را با هراس مى گويند ، و برخورداران از نعمت تو ، براى سپاس از نعمت هايت بر زبانش مى آورند . پاكى تو ، اى پروردگار ما ! تو در چنان پايگاهى از كبريايى كه ديده بينندگان فرو مى غلتد [و تاب ديدن آن را نمى آورد] و خِردهايشان از درك شُكوه آن ، سرگشته مى ماند . آفرينت باد با اين همه جايگاه هاى والايى كه دارى ، و تقديست باد در الطاف و نعمت هايى كه در آنى ! اى سزامند كبريا و بزرگى ! اى كه معبودى جز تو خداوند بزرگ نيست ! تو ما را براى فنا شدن آفريدى و تو خود ، وجودى جاويدانى . پس نه تو فانى مى شوى و نه ما باقى مى مانيم . تو به ما دانايى و ما بر تو گستاخيم و از مقام تو غافل . پس ، تو آنى كه دست خوش غفلت نمى گردى و چرت و خواب ، هرگز تو را فرا نمى گيرد . به حقانيتت [سوگندت مى دهم] ـ سَرورا ـ كه هر آن نعمت كه در دين و دنيا به من ارزانى داشته اى ، از من نگيرى ، اى بزرگوار!» .
پس هرگاه اين جملات را گفت ، همه حاجت هايى را كه براى بندگان شايسته ام برآورده مى سازم ، از بهر او برآورده مى نمايم.
