۱۳۲۱.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه پروردگار جهانيان است ؛ خدايى كه گردن فرازان با نافرمانى خود ، زيانى به او نمى رسانند ، و عبادت پيشگان با فرمانبرى خود ، سودى به او نمى رسانند.
۱۳۲۲.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى نعمتْ ده غم زداى جان آفرين را ؛ آن كه آسمان ها را تكيه گاه تخت (سلطنت) خويش ، و كوه ها را ميخ براى زمين ، و زمين را بسترى براى بندگان قرار داد .
۱۳۲۳.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را به خاطر نعمت هاى افزون او بر همه آفريدگانش از نيك و بد ، و به خاطر حجّت هاى رساى او بر [همه] خلقش از نافرمان و فرمان بردار ، و اگر ببخشايد ، از فضل اوست و اگر عذاب كند ، به سبب كردار خود آنان است ، و خدا هرگز به بندگان ، ستم نمى كند . او را مى ستايم به خاطر احسان ها و نعمت هاى پياپى اش ، و از او بر اين پيشامد كه در كار دين ما رخ داده است ، يارى مى جويم ، و به او ايمان دارم و بر او توكّل مى نمايم ، و كافى است كه خدا وكيل باشد.
۱۳۲۴.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه از همانندى با مخلوقات ، برتر ، و از گفتار وصف كنندگان ، بالاتر است و به سبب شگفتى هاى تدبيرش ، براى بينندگان ، آشكار است ، و به سبب شُكوه عزّتش ، از انديشه انديشه گران ، نهان .
