۱۳۲۵.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه از رحمتش نوميدى نيست ، و از نعمتش بى بهرگى نيست ، و از آمرزشش يأسى نيست ، و از عبادتش سر باز زدنى نيست ؛ آن كه رحمتش همواره برجاست و نعمتش را زوال نيست .
۱۳۲۶.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه آفريدگان هم ستايش او مى گويند ، و لشكرش پيروز است ، و عظمتش بس پُرشُكوه است . او را بر نعمت هاى پى در پى و الطاف بزرگش مى ستايم ؛ آن كه بسى بردبار است و از اين رو گذشت مى كند ، و در هر آن حكمى كه داده ، دادگرى كرده است ، و به آنچه مى گذرد و گذشته است ، داناست . با دانش خود ، آفريدگان را ابداع كرد و به فرمان خويش ، پديدشان آورد ، بى آن كه از كسى پيروى كند يا آموزش ببيند.
۱۳۲۷.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه آفريننده خلايق است ، و پديد آورنده صبحگاهان ، و زنده كننده مردگان ، و برانگيزنده در گورْ خفتگان.
۱۳۲۸.امام على عليه السلامـ آن گاه كه خبر سخنان آزار دهنده شاميان در باره او به وى رسيد ـ: ستايش ، خداى را ! در گذشته و اكنون ، همواره نابه كاران با من دشمنى كرده اند و خدا هم آنان را دشمن داشته است .
۱۳۲۹.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه پيش از آن كه كرسى و عرش و آسمان و زمين و پرى و آدمى وجود داشته باشند ، او بوده است . او هرگز به وهم نمى آيد و در فهم نمى گنجد ، و هيچ درخواست كننده اى مشغولش نمى دارد [به طورى كه از ديگرى غفلت كند ،] و هر چه ببخشد ، چيزى از او كم نمى شود ، و با هيچ چشمى ديده نمى شود و در مكانى ، محدود نمى گردد ، و به جفت داشتن وصف نمى شود و با ابزار نمى آفريند ، و با حواس ، درك نمى شود و با مردم ، قياس نمى گردد .
