۱۳۳۵.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه بى آن كه ديده آيد ، شناخته مى شود ، و بدون رنج و زحمت مى آفريند . آفريدگان را به قدرت خويش آفريد ، و خدا يگانان را به عزّت خود به بندگى كشيد ، و با جود خويش ، بر بزرگان ، آقايى ورزيد.
۱۳۳۶.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه ستايش خود را به بندگانش الهام فرمود ، و شناخت ربوبيتش را در نهادِ آنان نهاد ، و آفريدگانش را دليل بر هستىِ خود داشت ، و حدوث خَلقش را دليل بر ازلى بودن خود ، و همانندى آنها را دليل بر اين كه او را همانندى نيست.
۱۳۳۷.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه فضل خود را در ميان خلق گستراند ، و دست خود را به دَهِش در ميان آنان گشود . او را به خاطر همه كارهايش مى ستاييم ، و در پاسداشت حقوقش ، از او كمك مى جوييم .
۱۳۳۸.امام على عليه السلام :ستايش خداى را . او را به پاكى مى ستاييم و به بزرگى يادش مى كنيم ، و عظمت او را بزرگ مى داريم كه ذاتى پُر ارج و شُكوه دارد ، و از سر اخلاص و يكتاپرستى ، او را به يگانگى وصف مى كنيم و نيكوكارى اش را سپاس مى گزاريم ، كه او سزامند ستايش و برترين ثناست.
