۱۳۳۹.امام على عليه السلامـ بعد از جريان حَكَميت و شنيدن عملكرد آن دو حَكَم ـ: ستايش ، خداى را ، هر چند روزگار ، رويداد جانكاه و پيشامدِ سخت پيش آورد.
۱۳۴۰.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى يگانه يكتاى بى نيازِ تكِ منحصر به فرد را كه نه خود از چيزى پديد آمده است ، و نه آنچه را هست ، از چيزى آفريد.
۱۳۴۱.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه ستايش را به نعمت ها ، و نعمت ها را به سپاس گزارى پيوند داده است . او را بر نعمت هايش مى ستاييم ، چنان كه بر بلايش مى ستاييم ، و در برابر اين نفْسهايى كه در انجام دادن آنچه بِدان فرمان يافته اند ، كندى مى ورزند و به انجام دادن آنچه از آن نهى شده اند ، مى شتابند ، از او يارى مى جوييم ، و براى گناهانى كه او مى داند و كتابش (لوح محفوظ) آنها را ثبت كرده است ، از او آمرزش مى طلبيم.
۱۳۴۲.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه صاحب ستايش و منتهاى بزرگوارى است . اوصاف ، از عهده توصيف او برنمى آيند ، و با زبان و كلمات ، تعريف نمى شود ، و به غايت ها شناخته نمى گردد.
۱۳۴۳.امام على عليه السلام :ستايش ، خداى را كه حمايتگر و ستوده و استواركار و بزرگوار است و آنچه بخواهد ، انجام مى دهد . داناى نهان ها ، و پوشاننده عيب هاست . آفريننده خلق و فرو فرستنده باران و تدبير كننده كارهاست و پروردگار آسمان و زمين و دنيا و آخرت است.
