۱۳۵۷.امام على عليه السلام :بار خدايا! تو را ستايش ؛ ستايشى چونان كه تو سزامند آنى ؛ ستايشى كه آسمان ، كرانه هايش را براى آن فرود آورَد ، و زمين و زمينيان برايت تسبيح گويند.
بار خدايا! تو را ستايش ؛ ستايشى كه افزون شود و نابود نشود . بار خدايا! تو را ستايش ، ستايشى پيوسته و هميشگى و ابدى كه آن را قطع شدن و پايان پذيرفتنى نباشد ، و شايسته تو باشد و به تو منتهى شود ؛ ستايشى كه آغازش [به سوى تو ]فراز آيد و آخرش تمام نشود.
بار خدايا! تو را ستايش [ ؛ ستايشى] بر دوش من و با من و در من و پيش از من و پس از من و پيش روى من و بالاى من و پايين من و نزد من ، و آن گاه كه مى ميرم و در گور مى شوم و تك و تنها مى مانم و سپس نابود مى شوم ، و تو را ستايش ، آن گاه كه زنده و برانگيخته مى شوم ، اى آقاى من !
بار خدايا! تو را ستايش و تو را سپاس ، به خاطر همه ستايش هايت بر همه نعمت هايت ، چندان كه ستايش ، به آنچه تو دوست دارى و مى پسندى ، منتهى شود.
بار خدايا! تو را ستايش به خاطر هر رگ آرامى ، و تو را ستايش به خاطر هر رگ جنبانى ، و تو را ستايش به خاطر هر خفتنى و بيدار شدنى ، و تو را ستايش به خاطر هر خوردنى و نوشيدنى ، و دم زدنى و جنبشى ، و بستنى و گشادنى ، و نيم نگاهى و پلك زدنى ، و به خاطر هر جايگاه مويى و به خاطر هر حالى .
بار خدايا! ستايش ، سراسر از آنِ توست و سپاس ، سراسر از آنِ توست ، و بزرگى ، سراسر از آنِ توست ، و پادشاهى ، سراسر از آنِ توست ، و بخشندگى ، سراسر از آنِ توست ، و خوبى ، همه در دست توست ، و كارها ، از آشكار و نهان ، سراسر به تو باز مى گردند ، و تو پايانه همه كارهايى.
بار خدايا! تو را ستايش ، ستايشى جاويدان به جاودانگى خودت؛ و تو را ستايش ، ستايشى كه نهايت آن را تنها تو بدانى؛ و تو را ستايش ، ستايشى كه آن را سرآمدى نباشد ، مگر آن كه تو بخواهى؛ و تو را ستايش ، ستايشى كه گوينده اش را مزدى جز خشنودى تو نباشد.
بار خدايا! تو را ستايش به خاطر بردبارى ات ، با آن كه [گناهان ما را] مى دانى ، و تو را ستايش به خاطر بخشودنت ، با آن كه قدرت [ بر انتقام ] دارى.
بار خدايا! تو را ستايش كه ايجاد كننده ستايشى ، و تو را ستايش كه وارث ستايشى ، و تو را ستايش كه پديد آورنده ستايشى ، و تو را ستايش كه ابداع كننده ستايشى ، و تو را ستايش كه منتهاى ستايشى ، و تو را ستايش كه آغاز ( / آغازگر) ستايشى ، و تو را ستايش كه خريدار ستايشى ، و تو را ستايش كه صاحب ستايشى ، و تو را ستايش كه مالك ستايشى ، و تو را ستايش كه ديرين ستايشى ، و تو را ستايش كه راست وعده اى، وفا كننده به عهد و پيمانى ، لشكرت نيرومند است ، [و] همواره شكوهمندى . و تو را ستايش كه بالا برنده درجاتى ، اجابت كننده دعاهايى ، فرو فرستنده آيات از فراز هفت آسمانى ، پُربركتى ، بيرون آورنده روشنايى از دل تاريكى هايى ، بيرون برنده مردمان از تاريكى ها به سوى نورى ، تبديل كننده بدى ها به نيكى هايى، و قرار دهنده درجات براى نيكى هايى .
بار خدايا! تو را ستايش كه آمرزنده گناهى ، پذيرنده توبه اى، سخت كيفرى ، نيرومندى و معبودى جز تو نيست و بازگشت ، به سوى توست.
بار خدايا! تو را ستايش ، در شب ، آن گاه كه همه جا را فرو مى پوشاند ؛ و تو را ستايش ، در روز ، آن گاه كه آشكار مى شود ؛ و تو را ستايش ، در آخرت و دنيا.
بار خدايا! تو را ستايش به شمار هر ستاره اى در آسمان ، و تو را ستايش به شمار هر فرشته اى در آسمان ، و تو را ستايش به شمار هر قطره اى كه از آسمانْ فرو مى بارد ، و تو را ستايش به شمار هر قطره اى كه در درياست ، و تو را ستايش به شمار آنچه در دل زمين هاست و به وزن آب هاى درياها ، و تو را ستايش به شمار هر آنچه در روى زمين است ، و تو را ستايش به شمار آنچه كتاب تو ثبت كرده است ، و تو را ستايش به شمار هر آنچه در حيطه علم توست ، و تو را ستايش به شمار برگ ها و درختان و ريگ ها و هسته ها و خاك ، و تو را ستايش به شمار آدميان و پريان و چارپايان و درندگان و خزندگان ؛ ستايشى فراوان و پاك و خجسته ، آن سان كه تو ـ اى پروردگار ما ـ دوست مى دارى و مى پسندى ، و آن سان كه در خورِ روى بزرگوار و شُكوه عزّتمند توست ؛ ستايشى خجسته و ابدى.
