۱۳۶۴.فاطمه عليهاالسلام :ستايش ، خدايى را كه فراموش نمى كند آن كس را كه ياد او كند . ستايش ، خدايى را كه ناكام نمى گرداند آن كس را كه بخواندش . ستايش ، خدايى را كه هر كس به او توكّل كرد ، او كفايتش نمود . ستايش ، از آنِ خداست ؛ برافرازنده آسمان و گستراننده زمين ، محاصره كننده درياها و در كنار هم چيننده كوه ها ، پديد آورنده جانداران و آفريننده درختان ، گشاينده چشمه هاى زمين و گرداننده كارها ، حركت دهنده ابرها و جارى كننده باد و آب و آتش از اعماق زمين كه در هوا بالا روند ، و فرود آورنده گرما و سرما ؛ همان خدايى كه با نعمت [و لطف ]اوست كه كارهاى نيك انجام مى پذيرد و با سپاس گزارى از اوست كه سزاوار افزايش نعمتش مى شويم ، به فرمان او آسمان ها برپاست و با عزّت اوست كه كوه هاى استوار پابرجايند ، و جانوران وحشى در بيابان ها و پرندگان در آشيانه هايشان ، تسبيح مى گويند .
ستايش ، خداى را كه بالا برنده درجات است ، فرو فرستنده آيات است ، گستراننده بركات است ، پوشاننده عيب هاست ، پذيرنده خوبى هاست ، گذشت كننده از لغزش هاست ، زداينده اندوه هاست ، فرو فرستنده بركت هاست ، اجابت كننده دعاهاست ، زنده كننده مردگان است ، معبود همه زمينيان و آسمانيان است.
سپاس و ستايش ، خداى را بابتِ هر ستايشى و يادى و سپاسى و شكيبى ، و هر نمازى و زكاتى و برخاستنى و عبادتى ، و هر سعادتى و بركتى و افزايشى ، و هر رحمتى و نعمتى و كرامتى و وظيفه اى ، و هر خوشى و ناخوشى و سختى و آسايشى ، و هر مصيبت و بلا و دشوار و آسانى اى ، و هر بى نيازى و نيازى ، و بر هر حالى و در هر لحظه اى و زمانى ، و در هر جايى و هر بازگشتگاهى و ماندگاهى .
