۱۳۶۵.فاطمه عليهاالسلام :ستايش ، خداى را كه مرا ناسپاس در برابر نعمت هايش و منكر لطف و احسانش قرار نداد . پس خوبى ، از اوست و او اهل [و صاحب] آن است . ستايش ، خداى را از بهر حجّت رسايش بر همه آفريدگانش ؛ از فرمان بردار و نافرمان . پس اگر رحم آورَد ، از لطف اوست و اگر كيفر دهد ، بر اثر كردار خود آنان است ، و خداوند هرگز به بندگان ستم روا ندارد.
ستايش ، خداى را كه جايگاهش بلند است و بنيانش افراشته ، اركانش استوار ، سلطنتش چيره ناشدنى ، مقامش بزرگ ، و برهانش روشن . مهربان است و مهرگستر ، نعمت ده است و بنده پرور .
ستايش ، خدايى را كه خود را از [ديد] هر مخلوقى ، در پرده داشته است كه او را [تنها] به حقيقتِ پروردگارى و قدرت يگانگى ببيند . پس آفريدگان ، او را در نمى يابند و خبرها بر او احاطه ندارند [و چنانى كه بايد و شايد ، معرّفى اش نتوانند كرد] ، و به اندازه نيايد و در وهم نگنجد ؛ زيرا اوست پادشاه قدرتمند ... .
بار خدايا! تو را ستايش ، به گُنجايىِ آسمان هاى هفتگانه و به گنجايى طبقات آنها ، و به گنجايى زمين هاى هفتگانه و ما بين آنها ، و به گنجايى عرش پروردگار بزرگوار ما و ترازوى پروردگار آمرزنده ما و گستره كلمات پروردگار هميشه چيره ما ، و به گنجايى بهشت و به گنجايى دوزخ ، و به عدد خاك و آب ، و به شمار هر آنچه ديده مى شود و هر آنچه ديده نمى شود.
