۱۳۹۲.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعاى هنگام حلول ماه رمضان ـ: ستايش ، خدايى را كه به ستايش خويش هدايتمان فرمود و ما را از اهل آن قرار داد تا از سپاس گزارانِ احسان او باشيم و براى اين كار ، به ما پاداش نيكوكاران را دهد .
ستايش ، خدايى را كه دينش را به ما ارمغان داد ، ما را به آيينش مفتخر ساخت ، و ما را در راه هاى احسانش درآورد تا به لطف خود او ، در راه خشنودى اش گام برداريم ؛ ستايشى كه از ما بپذيردش و بدان از ما خشنود گردد.
ستايش ، خدايى را كه يكى از اين راه ها را ماه رمضانش قرار داد ؛ همان ماه روزه ، ماه اسلام ، ماه پاكى ، ماه تزكيه و پالايش ، و ماه نماز.
۱۳۹۳.امام زين العابدين عليه السلام :ستايش ، خداى را كه پروردگار جهانيان است . بار خدايا ! تو را ستايش ، كه پديد آورنده آسمان ها و زمينى ، شكوهمند و ورجامندى ، خداوندِ خداوندانى ... .
تو را ستايش ؛ ستايشى پايدار به پايندگىِ تو . تو را ستايش ؛ ستايشى جاويدان به جاودانگى نعمت هايت . تو را ستايش ؛ ستايشى به موازات نيكىِ تو . تو را ستايش ؛ ستايشى كه بر خشنودى تو بيفزايد . تو را ستايش ؛ ستايشى همراه با ستايشِ هر ستايشگرى و [تو را سپاس ؛] سپاسى كه سپاس هيچ سپاس گزارى به آن نرسد.
[تو را ستايش ؛] ستايشى كه جز تو را نسزد و با آن ، جز به تو تقرّب نتوان جست ؛ ستايشى كه [نعمتِ ]پيشين ، بدان پايدار گردد و پايدارىِ [نعمت هاى تازه و ]پسين ، بدان خواسته شود ؛ ستايشى كه با گذشت زمان ها چند برابر شود و پياپى افزون و افزون تر گردد؛ ستايشى كه فرشتگانِ نگاه دارنده [ى اعمال] ، از شمارش آن فرو مانند و بر آنچه فرشتگانِ نويسنده در كتاب تو ثبت كرده اند ، فزونى گيرد؛ ستايشى كه هموزن عرش بزرگ تو و همسنگ كرسى بلندْ پايه ات باشد؛ ستايشى كه ثوابش در نزد تو كامل باشد و جزاى آن هر جزايى را در خود غرقه سازد؛ ستايشى كه آشكارِ آن ، مطابق با نهانش باشد و نهانش همراه با درستىِ نيت؛ ستايشى كه هيچ آفريده اى ، تو را چنان نستوده باشد و هيچ كس جز تو ، ارزش آن را نداند؛ ستايشى كه هر كس در شمارش آن كوشيد ، بايد [ از جانب تو ]يارى داده شود و هر كس كه خواست براى به جا آوردنِ كامل آن ، نهايت نيروى خويش را به كار برَد ، به پشتيبانى تو نيازمند باشد؛ ستايشى كه هر آنچه را از ستايش آفريده اى ، در بر بگيرد و هر ستايشى را كه زين پس بيافرينى ، در رشته خود كشد؛ ستايشى كه هيچ ستايش ديگرى ، به سخن تو نزديك تر از آن نباشد و هيچ كس به چنان ستايشى تو را نستوده باشد؛ ستايشى كه موجب افزون تر شدن كَرَم تو شود و تو به بخشش خود ، پى در پى بر آن بيفزايى؛ ستايشى كه شايانِ بزرگوارى روى تو باشد و با شكوه عزّتمندى ات برابرى كند.
بار خدايا ! .. . به من الهام فرما كه براى آنچه عطايم كرده اى ، ثنايت گويم و به هر نيكى اى كه به من كرده اى ، اعتراف كنم . رغبت مرا به خودت ، فراتر از رغبت هر راغبى قرار ده و ستايشم را از تو ، فراتر از ستايش هر ستايشگرى.
