۱۳۹۹.امام باقر عليه السلام :پيامبرى از پيامبران عليهم السلام ، خداوند را با اين ستايش ها ستود ، پس خداوند عز و جلبه او وحى فرمود كه : «نويسندگان [ـِ اعمال ] را مشغول ساختى» . آن پيامبر چنين ستايش كرده بود:
بار خدايا ! ستايشت باد ؛ ستايشى فراوان و پاك و خجسته ، آن سان كه شايسته توست كه ستايش شوى ، و آن چنان كه سزاوار روىِ گرامى تو و عظمتِ شكوه توست.
۱۴۰۰.امام باقر عليه السلام :بار خدايا ! تو را ستايش و ثنا و سپاس .. . و تو راست هر آنچه پاك و خوش و پاكيزه است از ثناى پاكيزه و ستايش شكوهمند و سخن نيكو و زيبا ؛ آن سان كه هم تو آن را از گوينده اش بپسندى و هم گوينده اش آن را بپسندد و خود او نيز مورد رضايت تو باشد ، و آن سان كه ستايشِ مرا به ستايش نخستين ستايشگران پيوند دهد و ثناى مرا به ثناى اوّلين ثناگويان .
۱۴۰۱.امام باقر عليه السلام :معبودى جز خداوند نيست كه يگانه است و بى انباز . او راست فرمان روايى و او راست ستايش . زنده مى كند و مى ميراند و مى ميراند و زنده مى گرداند و او ، خود ، زنده ناميراست . خوبى ، سراسر ، در دست اوست و او بر هر چيزى تواناست.
بار خدايا ! تو را ستايش ، اى پروردگار من ! تو نور آسمان ها و زمينى ، پس تو را ستايش باد . تو سبب برپايىِ آسمان ها و زمينى ، پس تو را ستايش باد . تو زيبايىِ آسمان ها و زمينى ، پس ستايشت باد . تو زيور آسمان ها و زمينى ، پس ستايشت باد . تو فريادرس فريادخواهانى ، پس ستايشت باد . تو دادرس دادخواهانى ، پس ستايشت باد . تو اجابت كننده دعاى بيچارگانى ، پس ستايشت باد . و تو مهربان ترينِ مهربانان و مهرگسترِ مهربانى ، پس ستايشت باد .
