۱۴۱۰.الكافىـ به نقل از على بن حسّان ، از يكى از يارانش ـ: امام صادق عليه السلام فرمود : «هر دعايى كه پيش از آن ستايشى نباشد ، آن دعا نافرجام است . نخست ، ستايش بايد و سپس ثناى او» .
گفتم : من نمى دانم كه چه اندازه از ستايش و تمجيد كفايت مى كند .
فرمود : «[كسى كه مى خواهد دعا كند ،] بگويد : بار خدايا ! تو نخستينى و پيش از تو هيچ نبود ، و تو آخرينى و پس از تو هيچ نبوَد . تو آشكارا برونى و چيزى آشكارتر و برون تر از تو نيست ، و تو نهان و درونى و چيزى نهان تر و درون تر از تو نيست ، و تو ارجمند و سنجيده كارى» .
۱۴۱۱.امام صادق عليه السلام :بار خدايا ! تو در هر غم و اندوهى ، تكيه گاه منى . تو در هر سختى اى ، اميد منى . تو در هر گرفتارى اى كه به من رسد ، تكيه گاه و ساز و برگ منى . چه بسيار غم و اندوه ها ـ كه دل از تحمل آنها ناتوان است ، و چاره اى براى آنها يافت نمى شود ، و خويش و بيگانه خود را از آنها كنار مى كشند [و به يارى ام نمى آيند و غم گسارى نمى كنند] ، و دشمن از آنها شاد مى شود ، و با وجود آنها كارها مرا رنج مى دهند ـ كه به پيشگاه تو آوردم و از آنها به تو شكايت كردم و از غير تو روى گرداندم ، و تو آنها را از من زدودى و برطرف ساختى و نجاتم دادى . پس تويى صاحب هر نعمتى ، و برآورنده هر حاجتى ، و نهايت هر خواستى . پس ستايشِ بسيار ، تو را ، و تويى كه لطف فراوان دارى .
۱۴۱۲.امام صادق عليه السلام :بار خدايا ! تو را به نيكوترين ثنايى كه در توان من است ، ثنا مى گويم ، و به آن سپاسى كه تو بر من منّت نهادى و آن را به من آموختى ، سپاست مى گويم . بار خدايا ! تو را ستايش ، با همه ستايش هايت ، بر همه نعمت هايت كه به همه آفريدگانت داده اى ، تا بدان حد از ستايشِ كه تو ـ اى پروردگار ما ! ـ كه خودت دوست مى دارى و بدان خرسند مى شوى .
بار خدايا ! تو را ستايش ، به شمار آنچه آفريده اى و به تعداد آنچه پديد آورده اى . تو را ستايش ، به شمار آنچه ايجاد كرده اى . تو را ستايش ، به شمار آنچه شماره كرده اى . تو را ستايش ، به شمار آنچه در آسمان ها و زمين هاست . تو را ستايش ، به اندازه همه دنيا و آخرت.
