۱۴۱۳.مصباح المتهجّدـ به نقل از مُفَضّل بن عُمَر ـ: امام صادق عليه السلام را ديدم كه نماز جعفر [طيّار ]خواند ، سپس دستانش را بلند كرد و اين دعا را خواند : «... بار خدايا ! سخن را با ستايش تو مى آغازم ، ثناى تو را بر زبان مى آورم و تو را تمجيد مى كنم ، در حالى كه ستايشِ تو را نهايتى نيست . تو را ثنا مى گويم ، و كيست كه به منتهاى ثناى تو رسد! تو را تمجيد مى كنم ، و كجا مخلوق تو مى تواند به عمق شناخت مجد و عظمت تو نايل آيد! كِى بوده است كه تو به فضلت ستوده نشده باشى ، و به مجد و بزرگى موصوف نباشى ، و از سر بردبارى ات به جانب گنهكاران باز نگشته باشى! ساكنان زمينت از اطاعت تو سر باز زدند ؛ ولى تو به جود خود ، آنان را نواختى و به فضلت برايشان جود نمودى و به كرمت سودشان رساندى . اى آن كه معبودى جز تو نيست ، و بنده پرور و شكوهمند و ارجمندى!» .
۱۴۱۴.امام صادق عليه السلامـ در دعاى وداع با ماه رمضان ـ: بار خدايا ! تو را ستايش به همه ستايش هايت ، از اوّل تا آخر آنها ؛ چه آن ستايش ها كه تو خود براى خويش گفته اى ويا آنچه آفريدگان گفته اند ؛ همان ستايشگرانِ كوشا [در طاعت وعبادت] كه شمارندگان ۱ و گرامى دارندگانِ ياد تو و سپاس تو هستند ؛ همانان كه بر اداى حقّت يارى شان دادى ، از انواع آفريدگانت : از فرشتگان مقرّب تا پيامبران و رسولان ، و انواع گويندگان و تسبيح كنندگان تو ، از همه جهانيان ؛ [تو را ستايش] براى اين كه ما را به ماه رمضان رساندى و از نعمت هايت بر خورداريم.
و بهره هايت و احسانت و الطاف پياپى ات شامل حال ماست؛ پس ، از بهر اين همه ، تو را نهايت ستايش باد ؛ ستايشى جاويدان و هميشگى و ماندگار و مانا و بى پايان كه هرگز تمام نشود . بزرگى تو! ما را در اين ماه كمك كردى تا روزه و نمازهاى آن را به جا آورديم . هر كار نيكى يا سپاسى يا ذكرى كه در اين ماه از ما سر زد ، به يارىِ تو انجام داديم .
