۱۴۱۵.امام صادق عليه السلام :بار خدايا ! تو را ستايش بر آنچه روزىِ من كردى . تو را ستايش بر آنچه به من بخشيدى . تو را ستايش بر آنچه به من الهام فرمودى . تو را ستايش بر توفيقاتى كه به من دادى . تو را ستايش بر اين كه مرا شفا دادى . تو را ستايش بر اين كه عافيت و تن درستى عطايم كردى . تو را ستايش بر اين كه مرا هدايت نمودى . تو را ستايش بر خوشى و ناخوشى . تو را ستايش براى همه اينها . تو را ستايش بر هر نعمت پيدا و ناپيدايى كه به من دادى ؛ ستايش بسيار و هميشگى و بى پايان و ابدى كه هرگز قطع نشود و از بين نرود ؛ ستايشى كه به سبب آن ستايشت ، از ما خشنود شوى ؛ ستايشى كه اوّل آن [به درگاه تو] فراز آيد و آخر آن پايان نيابد ، افزون شود و نابود نگردد .
۱۴۱۶.امام صادق عليه السلام :ثناى تو را شماره نتوانم ؛ هر چند در اين كار بكوشم . تو چنانى كه خود ثناى خويش گفته اى . پاكا تو و ستايش باد تو را.
۱۴۱۷.امام صادق عليه السلام :معبودى جز تو نيست . بزرگ است ثناى تو . من ، نه ستايش تو را شماره توانم كرد و نه ثناى تو را . تو چنانى كه خود در ثناى خويش گفته اى ، و برتر از آنى كه گويندگان [در وصف و ثناى تو ]گويند.
۱۴۱۸.امام صادق عليه السلام :سخن هيچ گوينده اى ، از پسِ ستايش تو برنيايد . تو چنانى كه خود مى گويى و برتر از آنى كه ما مى گوييم.
۱۴۱۹.الكافىـ به نقل از محمّد بن مسلم ـ: امام صادق عليه السلام فرمود : «در كتاب امير مؤمنان عليه السلام آمده است : ستايش ، پيش از درخواست است . پس هر گاه به درگاه خداوند عز و جلدعا كردى ، [نخست] او را بستاى» .
من گفتم : چگونه او را بستايم؟
فرمود : «مى گويى: اى آن كه از رگ گردن ؛ به من نزديك تر است ، اى آن كه هر چه اراده كند ، انجامش دهد ، اى آن كه ميان انسان و دلش حايل گردد ، اى آن كه در تماشاگه برين است ، اى آن كه چيزى همانند او نيست!» .
