۱۴۲۰.امام صادق عليه السلام :بار خدايا ! تو را ستايش اى صاحب ستايش و منتهاى ستايش و در اوج ستايش ، اى كه سپاهش نيرومند است و شكوهش ديرينه ! ستايش ، خدايى را كه عرش او بر آب بود ؛ آن گاه كه نه خورشيدى مى درخشيد و نه ماهى در شب مى تابيد ، نه دريايى [و رودى] روان بود و نه بادى مى ورزيد ، نه آسمانى افراشته وجود داشت و نه زمينى گسترده ، نه شبى كه [همه جا را] در تاريكى خود فرو بَرد و نه روزى كه پديدار سازد ، نه چشمه اى مى جوشيد و نه صدايى شنيده مى شد ، نه كوهى استوار و سر به فلك كشيده بود و نه ابرى پديد آمده ، نه انسانى آفريده شده بود و نه جنّى خلق گشته بود ، نه فرشته اى گرامى وجود داشت و نه شيطانى رانده شده ، نه سايه اى گسترده پديد آمده بود و نه چيزى شمردنى .
ستايش ، خدايى را كه اهل ستايش هايش را به ستايش خويش خواند تا او را بر نيكى ها و بخشش هايى كه كرده است ، بستايند ؛ بخشش هايى كه برتر از ستايشِ ستايندگانِ اوصاف برجسته اوست و فراتر از توصيف وصف كنندگانِ هيبت شكوه او . او سزاوار هر ستايشى و منتهاى هر خواستى است . يگانه اى است كه آغازى برايش نباشد ، پادشاهى است كه او را زوال نباشد ، و بلندْ مرتبه اى است كه هيچ نگاهى به او نرسد . پروردگار آمرزش و مهر است . به سبب بخشش هايش ، ستوده شود و به واسطه هيبت شكوهش ، پرستيده شود . به سبب احسان هايش ، از او ياد شود و به واسطه وسعت عطايايش ، بر همگان منّت دارد . از او خواهند كه بخشش هايش را از خزانه هايش ، به كمال دهد . عظيم الشأن است . در عين اقتدار و تسلّط ، بزرگوار است و در جايگاه خود ، بلند مرتبه است . سخاوتمندانه نيكى مى كند و عطاهايش را بى چشمداشت ، ارزانى مى دارد.
ستايش ، خداى را كه به علم خويش ، آفريدگان را آفريد و به قدرت خويش ، بدن هاى بندگان را شكل بخشيد و مخلوقاتش را شكل هاى گونه گون داد . به علم خويش ، در آفريدگانش جان دميد و به آن كس از بندگانش كه آفريد ، نام خود را آموخت . با عظمت خويش ، آفرينش آسمان ها و زمين را اداره مى كند . خدايى كه كرسى او ، بر هر چيزى احاطه دارد و با عظمتش ، بر همه برترين ها برترى جسته و با قدرتش پادشاهان را مقهور ساخته . آن قدرتمندِ برين كه در قلمرو سلطنتش پرستيده شود و با نيرويش چيره است . در عين نزديك بودن ، بالاست و در عين بالا بودن ، به هر چيزى نزديك است . خدايى كه نگاهش در خلق او نافذ است و ديدگان [ ـِ خلق] به واسطه پرتو نور او خيره اند.
ستايش ، خداى را كه بردبار و داناست ، نيرومند و محكم است ، آغاز كننده و بازگرداننده است ، و كننده هر كارى است كه اراده كند.
ستايش ، خداى را كه فرو فرستنده آيه ها و برطرف كننده اندوه ها و آفريننده آسمان هاست . ستايش ، خداى را در هر مكانى و در هر زمانى و در هر آنى.
ستايش ، خداى را كه هر كس را ياد او كند ، از ياد نبرد و هر كه را بخواندش ، ناكام نگرداند و هر كه را با او دوستى كند ، خوار نسازد ؛ خدايى كه نيكى را به نيكى پاداش مى دهد و شكيبايى را به رهايى.
«ستايش ، خدايى را كه آنچه در آسمان ها و آنچه در زمين باشد ، از آنِ اوست ، و ستايشْ او راست در آخرت . و اوست حكيم كار آگاه» .
«ستايش ، خداى را كه آفريننده آسمان ها و زمين است ؛ خدايى كه فرشتگان را پيام رسانانى قرار داد داراى دو بال و سه بال و چهار بال ؛ هر چه خواهد ، در آفرينش مى افزايد . خدا بر هر چيزى تواناست» .
