۱۴۳۸.امام مهدى عليه السلام :ـ اى معبود من ! ـتو را ستايش كه انسانى به اندامم آفريدى ، و مرا كه پسركى خردسال بودم ، بى نياز و خودكفا گردانيدى ؛ از پستان ، شيرى نوشين به من نوشاندى و با غذايى پاك و سالم و گوارا تغذيه ام كردى ، و به مردى سالم و بى كاست تبديلم نمودى.
پس تو را ستايش ؛ ستايشى كه اگر شمارش شود ، به شمار نايد و اگر [در ظرفى ]نهاده شود ، هيچ چيز گنجايش آن را نداشته باشد ؛ ستايشى كه بر همه ستايشِ ستايشگران فايق آيد و بر ستايش هر موجودى برترى گيرد ، و از همه اينها بيشتر و بزرگ تر باشد ؛ ستايشى تا آن گاه كه هر چيزى خدا را ستايش كند.
ستايش ، خداى را آن گونه كه خداوند ، خود ، دوست دارد ستايش شود . ستايش ، خداى را به شمار آنچه آفريده ، و به وزن آنچه آفريده ، و به وزن سترگ ترين چيزى كه آفريده ، و به وزن سبك ترين چيزى كه آفريده ، و به شمار بزرگ ترين چيزهايى كه آفريده ، و به شمار كوچك ترين چيزهايى كه آفريده است . ستايش ، خداى را تا آن گاه كه پروردگارمان خشنود شود و حتى از آن هم برتر رود . از او مى خواهم كه بر محمّد و آل محمّد درود فرستد ، و گناه مرا بيامرزد ، كار مرا بپسندد و توبه ام را بپذيرد ، كه اوست توبه پذير مهربان .
