۹۱۴.الدُّروع الواقيةـ به نقل از امام صادق عليه السلام ، در دعاى روز دوازدهم هر ماه ـ: پاكا آن كه در آسمان هاست تخت [جهاندارىِ] او ! پاكا آن كه در زمين است قدرت او ! پاكا آن كه در خشكى و درياست راه او ! پاكا آن كه بر آسمان ، سيطره دارد ! پاكا آن كه در زمين ، منزلت دارد ! پاكا آن كه در گورهاست قضاى او ! پاكا آن كه آتش ، مظهر خشم و عذاب اوست ! پاكا آن كه بهشت ، جايگاه رحمت اوست !
پاكا كسى كه هيچ گريزنده اى از چنگ او نتواند گريخت ! پاكا كسى كه از او جز به خود او ، پناه نتوان برد ! پاكا آن زنده اى كه هرگز نمى ميرد! «پس ، پاكا خدا ، آن گاه كه به شب در مى آييد و آن گاه كه صبح را مى آغازيد ! و ستايش ، او راست در آسمان ها و زمين و عصرگاه و آن گاه كه به نيم روز در مى آييد . زنده را از مرده بيرون مى آورد و مرده را از زنده بيرون مى آورد و زمين را بعد از مردنش زنده مى گرداند و شما نيز اين سان بيرون آورده مى شويد» . «ستايش ، خدايى را كه نه فرزندى بر گرفته است و نه در جهاندارى ، شريكى دارد و نه ناتوان بوده كه حامى اى برگيرد . پس ، او را بسى بزرگ دار» . پاكا او ، چندين و چند برابرِ شمار هر چيزى ، پاك بودنى هميشگى و بى پايان ، آن سان كه سزاوار بزرگى و بنده نوازى اوست ! پاكا تو كه معبودى جز تو نيست و سپاس ، تو را !
پاكا خداى بردبار بزرگوار ! پاكا خداى والا و بزرگ ! پاكا آن كه اوست حق ! پاكا آن كه جمع كننده و پهن كننده است ! پاكا آن كه زيان رسان و سودرسان است ! پاكا آن بزرگ و بزرگ تر ! پاكا آن داور به حق ! پاكا آن بلندمرتبه برتر ! پاكا خداى بزرگ ، آغاز و انجام ، پيدا و نهان ؛ او كه بر هر چيزى تواناست و به هر چيزى داناست ! پاكا آن كه تنها او چنين است و جز او كسى چنين نيست !
پاكا آن كه هميشگى است و هرگز سهو نمى كند ! پاكا آن كه نيرومند است و سستى نمى گيرد ! پاكا آن كه مراقبى است كه هرگز غفلت نمى كند ! پاكا آن كه زنده اى است كه هرگز نمى ميرد ! پاكا پاينده پابرجا ! پاكا زنده جاويدان ! پاكا آن كه خواب و چرت ، او را فرا نمى گيرد ! پاكا تو كه معبودى جز تو نيست و يگانه اى و بى انبازى ! پاكا آن كه كوه هاى استوار ، با صداهايشان ، به پاكى اش مى ستايند و مى گويند : «پاكا پروردگار بزرگ من!»! پاكا آن كه درختان ، با ريشه هايشان ، به پاكى اش مى ستايند و مى گويند : «پاكا پادشاه راستين !»! پاكا آن كه آسمان ها و زمين ، به پاكى اش مى ستايند و مى گويند : «پاكا خداى بزرگ و زنده و بردبار و سپاس ، او را!»!
پاكا آن كه به بزرگى ، مى نازد ، و در حجاب توانايى ، نهان است ، و از سر مهر ، بنده نواز است ، و در اوج بلندى است ، و در زندگى ، نزديك است ، و نهانى هاى درون ها بر او پوشيده نيست و نه شب تار ، چيزى را از او پنهان مى دارد ، نه درياى خروشان و نه پرده ها و نه جفت ها ! به همه چيزِ همه داناست ، و رأفت و بردبارى اش ، گنهكاران را فرا گرفته است ، و آفريده هايش را استوار و به سامان آفريده است . موجودات بى زبان ، از توانايى او سخن مى گويند و دمادم به يگانگى اش گواهى مى دهند .
