۱۸۶۸.امام صادق عليه السلامـ از دعايى كه بعد از «زيارت عاشورا» خوانده مى شود ـ: مرا كفايت كن ، اى كفايت كننده چيزى كه جز تو ، كسى آن را كفايت نمى كند ؛ زيرا كه تويى كفايت كننده و كفايت كننده اى جز تو نيست! تويى گره گشا و گره گشايى جز تو نيست . تويى كمك كننده و كمك كننده اى جز تو نيست . تويى حمايتگر و حمايتگرى جز تو نيست . ناكام ماند آن كه حامى اش و كمك كننده اش جز تو باشد ، و به غير تو پناه برد ، و به درگاه غير تو بگريزد ، و به غير تو ملتجى شود ، و از مخلوقات و نه تو رهايى جويد ؛ تويى تكيه گاه و اميد من و پناهجاى و گريزگاه و ملجأ و مايه نجات من .
۱۸۶۹.امام صادق عليه السلامـ از دعايى كه پس از استخاره (/ طلب خير كردن از خدا) مى خواند ـ: بار خدايا! تو مردمانى را آفريده اى كه براى حركات و سَكَنات خود و اقدامات و تصميم گيرى هايشان ، به طالع اختران پناه مى برند ؛ ليكن مرا چنان آفريده اى كه از پناه بردن به آنها و تعيين نيك و بد از طريق آنها ، به پيشگاه تو برائت مى جويم و يقين دارم كه تو ، هيچ كس را از طريق جايگاه هاى اختران ، بر غيب خويش آگاه نساخته اى و راه رسيدن به تأثيرات آنها را بر كسى هموار نكرده اى . تو قادرى كه اختران را در مدارهايشان ، از سعد بودن عام و خاص به نحوست ، و از نحوست همگانى و موردى ، به سعد بودن منتقل كنى ؛ زيرا كه تو آنچه را بخواهى ، پاك مى كنى و آنچه را بخواهى ، نگه مى دارى ، و لوح محفوظ (مامنامه) در نزد توست .
2 / 2
خواستن و كوشيدن
۱۸۷۰.امام على عليه السلام :ستايش ، خدايى را كه بازگشت آفريدگان و فرجام كارها به سوى اوست . او را بر احسان شگرفش مى ستاييم ... و به او چونان ايمان كسى كه از سرِ يقين بدو اميدوار است ... و خواهان و كوشان به او پناه برده است ، ايمان داريم .
