۱۵۹۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر چيزى ، آغازى دارد و آغاز نماز ، نخستين تكبير است . پس آن را پاس بداريد .

۱۵۹۹.علل الشرائعـ به نقل از هشام بن حكم ـ: به امام كاظم عليه السلام گفتم : به چه علّت ، گفتن هفت تكبير در آغاز نماز ، فضيلت بيشترى دارد؟ و به چه علّت ، در ركوع گفته مى شود : «پاكا پروردگار بزرگ من و ستايش ، او را!» ، و در ركوع ، گفته مى شود : «پاكا پروردگار برين من و ستايش ، او را!» ؟
فرمود : اى هشام! خداوند ـ تبارك و تعالى ـ آسمان را هفت تا آفريد و زمين را هفت تا و حجاب ها را هفت تا . شبى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به معراج رفت و تا يك قدمى و بلكه كمتر از آن به پروردگارش نزديك شد ، يكى از حجاب ها برايش كنار زده شد . پيامبر خدا ، تكبير گفت و شروع به گفتن كلماتى كرد كه در آغاز [نماز ]گفته مى شود . چون حجاب دوم برايش كنار زده شد ، باز تكبير گفت و همين طور تا كنار زده شدن هفت حجاب ، هفت تكبير گفت . به همين علّت ، در آغاز نماز ، هفت تكبير گفته مى شود .
چون آنچه را كه از عظمت خدا ديد ، يادآور شد ، لرزه بر اندامش افتاد و به زانو درآمد و شروع به گفتن «پاكا پروردگار بزرگ من و ستايش ، او را!» كرد و چون از ركوعش راست شد و ايستاد ، خداوند را در جايگاهى برتر و بالاتر از آن جايگاه [قبل] ديد . پس به رو ، در افتاد و شروع كرد به گفتن «پاكا پروردگار برين من و ستايش ، او را!» . چون هفت مرتبه گفت ، آن وحشت ، فرو نشست . و اين ، سنّت [و قاعده] شد .

۱۶۰۰.امام رضا عليه السلامـ در بيان علل واجبات ، به نقل از فضل بن شاذان ـ: اگر گوينده اى گفت : «چرا تكبيرهاى هفتگانه ، در آغاز [نماز] مقرّر گشته است؟». پاسخ داده مى شود كه : اين هفت تكبير ، مقرّر شده است ، چون در ركعت اوّل نماز ـ كه اصل است ـ ، هفت تكبير گفته مى شود : تكبير آغازين (تكبيرة الإحرام) ، تكبير [قبل از] ركوع ، دو تكبير سجده[ى اوّل ، يكى قبل از آن و يكى بعد از آن] ، تكبير ديگرى براى ركوع [پس از برخاستن از ركوع] ، دو تكبير ديگر براى سجده[ى دوم ، يكى قبل و يكى بعد از آن] . پس هرگاه انسان در آغاز نماز ، هفت تكبير بگويد ، همه تكبيرات [نماز] را به جا آورده است . از اين رو ، اگر يكى از آنها را فراموش كرد يا ترك نمود ، نقصى در نمازش وارد نمى شود ... .
اگر [گوينده اى] گفت : «چرا در هنگام گفتن تكبير ، نمازگزار دست ها را بلند مى كند؟»، پاسخ داده مى شود كه : چون بلند كردن دست ها ، نوعى التماس و درخواست و زارى كردن است ، پس خداوند عز و جل دوست دارد كه بنده ، در هنگام نيايش و يادكرد او به حال زارى و التماس و درخواست باشد ، علّت ديگر آن است كه در بالا بردن دست ها ، حضور ذهن و روى كردن دل است به آنچه مى گويد و آهنگ آن كرده است .

۱۵۹۸.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ لِكُلِّ شَيءٍ أنفَةً ^۱ ، وإنَّ أنفَةَ الصَّلاةِ التَّكبيرَةُ الاُولى ، فَحافِظوا عَلَيها . ^۲

۱۵۹۹.علل الشرائع عن هشام بن الحكم عن الإمام الكاظم عليه السلام ، قال :قُلتُ لَهُ : لِأَيِّ عِلَّةٍ صارَ التَّكبيرُ فِي الاِفتِتاحِ سَبعَ تَكبيراتٍ أفضَلَ؟ ولِأَيِّ عِلَّةٍ يُقالُ فِي الرُّكوعِ : «سُبحانَ رَبِّيَ العَظيمِ وبِحَمدِهِ» ، ويُقالُ فِي السُّجودِ : «سُبحانَ رَبِّيَ الأَعلى وَبِحَمدِهِ»؟
قال : يا هِشامُ ، إنَّ اللّهَ تَباركَ وتَعالى خَلَقَ السَّماواتِ سَبعا ، وَالأَرَضينَ سَبعا ، وَالحُجُبَ سَبعا ، فَلَمّا أُسرِيَ بِالنَّبيِّ صلى الله عليه و آله وكانَ مِن رَبِّهِ كَقابِ قَوسَينِ أو أدنى ، رُفِعَ لَهُ حِجابٌ مِن حُجُبِهِ ، فَكَبَّرَ رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله وجَعَلَ يَقولُ الكَلِماتِ الَّتي تُقالُ فِي الاِفتِتاحِ ، فَلَمّا رُفِعَ لَهُ الثّاني كَبَّرَ ، فَلَم يَزَل كَذلِكَ حَتّى بَلَغَ سَبعَ ^۳ حُجُبٍ ، وكَبَّرَ سَبعَ تَكبيراتٍ ، لِتِلكَ العِلَّةِ يُكَبَّرُ فِي الاِفتِتاِح فِي الصَّلاةِ سَبعَ تَكبيراتٍ .
فَلَمّا ذَكَرَ ما رَأى مِن عَظَمَةِ اللّهِ ارتَعَدَت فَرائِصُهُ ، فَابتَرَكَ عَلى رُكبَتَيهِ وأخَذَ يَقولُ : «سُبحانَ رَبِّيَ العَظيمِ وبِحَمدِهِ» ، فَلَمَّا اعتَدَلَ مِن رُكوعِهِ قائِما نَظَرَ إلَيهِ في مَوضِعٍ أعلى مِن ذلِكَ المَوضِعِ ، خَرَّ عَلى وَجهِهِ وجَعَلَ يَقولُ : «سُبحانَ رَبِّيَ الأَعلى وبِحَمدِهِ» ، فَلَمّا قالَ سَبعَ مَرّاتٍ سَكَنَ ذلِكَ الرُّعبُ ، فَلِذلِكَ جَرَت بِهِ السُّنَّةُ . ^۴

۱۶۰۰.الإمام الرضا عليه السلامـ فيما رَواهُ عَنهُ الفَضلُ بنُ شاذانَ مِن عِلَلِ الفَرائِضِ ـ: إن قالَ [ قائِلٌ] : فَلِمَ جُعِلَتِ التَّكبيرُ فِي الاِستِفتاحِ سَبعَ تَكبيراتٍ؟ قيلَ : إنَّما جُعِلَ ذلِكَ لِأَنَّ التَّكبيرَ فِي الرَّكعَةِ الاُولَى الَّتي هِيَ الأَصلُ سَبعُ تَكبيراتٍ : تَكبيرَةُ الاِستِفتاحِ ، وتَكبيرَةُ الرُّكوعِ ، وتَكبيرَتانِ لِلسُّجودِ ، وتَكبيرَةٌ أيضا لِلرُّكوعِ ، وتَكبيرَتانِ لِلسُّجودِ ؛ فَإِذا كَبَّرَ الإِنسانُ أوَّلَ الصَّلاةِ سَبعَ تَكبيراتٍ فَقدَ أحرَزَ التَّكبيرَ كُلَّهُ ، فَإِن سَها في شَيءٍ مِنها أو تَرَكَها لَم يَدخُل عَلَيهِ نَقصٌ في صَلاتِهِ . . .
فَإِن قالَ : فَلِمَ يَرفَعُ اليَدَينِ فِي التَّكبيرِ؟ قيلَ : لِأَنَّ رَفَعَ اليَدَينِ هُوَ ضَربٌ مِنَ الاِبتِهالِ وَالتَّبَتُّلِ وَالتَّضَرُّعِ ، فَأَحَبَّ اللّهُ عز و جل أن يَكونَ العَبدُ في وَقتِ ذِكرِهِ لَهُ مُتَبَتِّلاً مُتَضَرِّعا مُبتَهِلاً ، ولِأَنَّ في رَفعِ اليَدَينِ إحضارَ النِّيَّةِ ، وإقبالَ القَلبِ عَلى ما قالَ وقَصَدَهُ . ^۵