۲۴۵۰.امام زين العابدين عليه السلامـ از دعاى ايشان در طلب عافيت ـ: مرا و فرزندان مرا از شيطان رانده شده و از گزند هر جانور زَهردار كُشنده و غير كُشنده ، و از چشم بد ۱ و از گزند همه چيز و همه كس ، و از گزند هر شيطان سركش ، و از گزند هر پادشاه ستمگر ، و از گزند هر مرفّهِ داراى خَدَم و حَشَم ، و از گزند هر ناتوان و زورمند ، و از گزند هر بلندپايه و دون پايه ، و از گزند هر خُرد و كلان ، و از گزند هر نزديك و دور [و خويش و بيگانه] ، و از گزند هر آن كس كه به جنگ با پيامبر تو و خاندانش برخاسته است ، از پرى (جِن) و آدمى ، و از گزند هر جنبنده اى كه زمامش در دست توست ، در پناه خويش بدار ، كه تو بر راه راستى .
۲۴۵۱.امام زين العابدين عليه السلامـ از دعاى ايشان در روز عرفه ـ: مرا از شماتت دشمنان ، و از گرفتار آمدن در بلا ، و از خوارى و رنج ، در پناه خودبدار ، و از خطاهاى من كه خود از آنها آگاهى ، درگذر ، چونان كسى كه مى تواند انتقام گيرد ، امّا بردبارى اش مانع مى شود ، و مى تواند بر گناه كيفر دهد ، ليكن شكيبايى اش نمى گذارد . و هرگاه خواستى مردمى را عذاب كنى يا به آنها گزند رسانى ، مرا كه به تو پناه جسته ام ، از آن رهايى ده ، همچنان كه در دنيايت ، مرا در جايگاه رسوايان ، بر پا نداشتى ، در آخرتت نيز در مقام رسوايان بر پا مدار .
۲۴۵۲.امام زين العابدين عليه السلامـ از مناجات ايشان در سحرهاى ماه رمضان ـ: سَرورم! من به فضل تو پناه آورده ام ، از تو به خود تو گريخته ام و بى گمان ، تو به وعده گذشت از كسى كه به تو گمان نيك بَرَد ، جامه عمل مى پوشانى ... .
بار خدايا! ما را به ياد خودت ، مشغول بدار و از خشمت ، پناه ده و از عذابت ، نگاهمان مدار و از موهبت هايت ، روزى مان كن و از فضل خويش ، ارزانى مان دار ... .
بار خدايا! من از تنبلى و سستى و نگرانى و اندوه و ترسويى و بخل و غفلت و سنگ دلى و خوارى و بيچارگى و نادارى و تنگ دستى و از هر بلايى ، و از زشتى هاى آشكار و نهان ، به تو پناه مى برم . و به تو پناه مى برم از نفسى كه قانع نباشد ، و شكمى كه سير نشود ، و دلى كه [نرم و] خاشع نباشد ، و دعايى كه شنيده نشود ، و عملى كه سود نبخشد [و نمازى كه بالا نرود] ، و از گزند شيطان رانده شده به خودم و دينم و اموالم و همه آنچه روزى ام كرده اى ، به تو پناه مى برم ـ اى پروردگار من ـ كه به راستى ، تو شنوا و دانايى .
