۲۴۵۳.امام زين العابدين عليه السلامـ از دعاى ايشان بعد از نماز شب ـ: بار خدايا! به تو پناه مى برم از آتشى كه با آن ، بر كسى كه نافرمانى ات كند ، درشتى نموده اى و آن را كه از خشنودى تو دورى گزيند ، بِدان ، تهديد كرده اى . از آتشى كه روشنايى آن ، تاريكى است و آسان آن ، دردناك است و دورش ، نزديك ؛ از آتشى كه زبانه هايش يكديگر را فرو مى خورند و بر يكديگر مى تازند ؛ از آتشى كه استخوان ها را خاكستر مى كند و اهل خود را آب جوشان مى نوشانَد ؛ از آتشى كه نه بر آن كه به او زارى كند ، ابقا مى كند ، و نه بر آن كه به او التماس نمايد ، رحم مى آورد ، و نه به آن كه در برابرش كُرنش كند و تسلميش شود ، مى تواند تخفيف دهد ؛ بلكه با ساكنان خود به سوزناك ترين عذابى كه نزد خويش از كيفر دردناك و مجازات هاى سخت دارد ، برخورد مى كند . به تو پناه مى برم از كژدم هاى دوزخ كه دهان هاى خويش را گشوده اند ، و از مارهاى آن كه نيش هايشان را به هم مى سايند ، و از نوشيدنى آن كه احشا و امعاى ساكنانشان را تكّه تكّه مى كند و قلب هايشان را بر مى كَنَد! از تو مى خواهم مرا به راهى ببرى كه از اين آتش ، دور گرداند و از آن ، بر كنار دارد .
