۲۴۶۱.امام صادق عليه السلام :پدرم [امام باقر عليه السلام ] هرگاه صبح خود را آغاز مى كرد ، مى گفت : «به نام خدا ، و به يارى خدا ، و به سوى خدا ، و در راه خدا ، و بر دين پيامبر خدا ... .
بار خدايا! من از عذاب قبر و از فشار قبر و از تنگى قبر ، به تو پناه مى آورم . از شبيخون بلاى شب و روز ، به تو پناه مى برم . بار خدايا ، اى پروردگار مشعر الحرام ، و اى پروردگار شهر حرام (مكّه) ، و اى پروردگار حِلّ و حرم! ۱ از من به محمّد و خاندان محمّد ، درود رسان .
بار خدايا! به جوشن محكم تو پناه مى برم و به جامعيت تو پناه مى برم از اين كه مرا با غرق شدن يا سوختن يا گلوگير شدن يا قصاص يا زجركُش شدن يا زهرخور شدن يا افتادن در چاه يا طعمه درندگان شدن يا مرگ ناگهانى يا به يكى از مُردن هاى بد ، بميرانى ؛ بلكه مرا در بسترم ، در حالى كه فرمان بُردار تو و فرمان بُردار پيامبرتو و بر حق هستم ، و نه بر خطا ، بميران ، يا در صف كسانى قرار ده كه آنان را در كتابت چنين وصف فرموده اى : «گويى بنايى از سُرب هستند» .
خودم را و فرزندانم را و آنچه را پروردگارم روزى من كرده است ، در پناه «بگو : پناه مى برم به پروردگار سپيده دم ...» (تا آخر سوره فلق را مى خوانْد) در مى آورم . خودم را و فرزندانم را و آنچه را پروردگارم روزى من كرده است ، در پناه «بگو : پناه مى برم به پروردگار مردم ...» (تا آخر سوره ناس را مى خوانْد) در مى آورم .
و مى گفت : «ستايش ، خداى را به شمار آنچه آفريده است . ستايش ، خداى را به مانند آنچه آفريده است . ستايش ، خداى را به اندازه آنچه آفريده است . ستايش ، خداى را به گستره كلماتش . ستايش ، خداى را به وزن عرشش . ستايش ، خداى را چندان كه خشنود شود . معبودى جز خداى بردبارِ بزرگوار نيست . معبودى جز خداى والا و بزرگ نيست . پاكا خدايى كه پروردگار آسمان ها و زمين ها و بين آنها و پروردگار عرش بزرگ است !
بار خدايا! از درافتادن به [رنج] و بدبختى و از شماتت دشمن ، به تو پناه مى برم . از نادارى و سنگينىِ گوش ، به تو پناه مى برم . از پيشامد بد براى زن و دارايى و فرزند ، به تو پناه مى برم» .
و [پدرم] ده بار بر محمّد و خداندان محمّد ، درود مى فرستاد .
