۲۴۶۷.امام صادق عليه السلام :بار خدايا! گمان نيك بردن به تو ، و توكّل راستين بر تو را از تو درخواست مى كنم . پناه مى برم به تو از اين كه مرا به بلايى گرفتار سازى كه ناچار شوم به چيزى از معصيت تو پناه ببرم . پناه مى برم به تو از اين كه مرا در وضعيتى ، دشوار يا آسان ، در آورى كه گمان برم معصيت هاى تو برايم كارسازتر از طاعت توست . پناه مى برم به تو از اين كه سخن درست از طاعت تو بگويم و قصدم از آن ، غير تو باشد . پناه مى برم به تو از اين كه مرا درس عبرتى براى ديگران قرار دهى . پناه مى برم به تو از اين كه ديگران از آنچه به من داده اى ، بهره مندتر از خود من باشند .
و پناه مى برم به تو از اين كه در طلب آنچه قسمت من نكرده اى ، خويشتن را به رنج افكنم ؛ بلكه آنچه را قسمت من كرده اى ، يا رزقى را كه روزى ام نموده اى ، به آسانى و با عافيت و حلال و پاك به من برسان .
و پناه مى برم به تو از هر آنچه ميان من و تو جدايى بيفكند و مرا از تو دور كند يا بهره مرا در نزد تو بكاهد يا روى گرامى ات را از من بگرداند .
و پناه مى برم به تو از اين كه خطايم يا ستمم يا جرمم و زياده روى ام در باره خودم ، و پيروى از هوسم ، و در پىِ شهوت دويدنم ، مانع آمرزش و خشنودى و پاداش و دَهِش و بركات تو و وعده نيكو و زيبايى كه بر عهده گرفته اى ، شود .
