۲۴۷۶.امام كاظم عليه السلامـ در دعايى كه به على بن رئاب آموخت تا در ماه رمضان و استقبال از حلول سال۱، آن را بخواند ـ: معبودا! به تو پناه مى برم از اين كه گناهم و ستمم و زياده روى ام در حقّ خويشتن و پيروى ام از هوسم و پرداختنم به خواهش هاى نفسانى ام ، مرا در ميان گيرند و ميان من و رحمت و خشنودى تو ، حايل شوند و در نتيجه ، نزد تو از ياد بروم و در معرض ناخشنودى و كيفر تو قرار گيرم .
۲۴۷۷.الكافىـ به نقل از زياد بن مروان ـ: ابوالحسن عليه السلام ۲ در سجده اش مى گفت : «به تو پناه مى برم از آتشى كه شعله اش فروكش نمى كند . به تو پناه مى برم از آتشى كه تازه آن ، كهنه نمى شود . به تو پناه مى برم از آتشى كه تشنه آن ، سيراب نمى شود . به تو پناه مى برم از آتشى كه برهنه آن ، پوشيده نمى شود» .
۲۴۷۸.امام كاظم عليه السلامـ از دعاى ايشان در روز چهارشنبه ـ: بار خدايا! به تو پناه مى برم از اين كه گم راه باشم يا به گم راهى كشانده شوم ، خوار باشم يا خوار داشته شوم ، حق كُشى كنم يا نسبت به من حق كُشى شود ، نادانى كنم يا بر من نادانى شود ، بيداد كنم يا بر من بيداد شود . مرا در حالى از دنيا ببر كه گناهم آمرزيده و عملم پذيرفته شده باشد و نامه [ى اعمال] مرا به دست راستم دِه و مرا در گروه پيامبرم محمّد و خاندان او ـ كه درود و سلام فراوان خدا بر او و خاندانش باد ـ محشور فرما ، كه به راستى ، تو ستودنى و بزرگوارى .
