۲۷۲۰.امام صادق عليه السلام :چون آدم عليه السلام خانه خدا را طواف كرد، به مُلتزم كه رسيد، جبرئيل عليه السلام به او فرمود: «اى آدم! در اين جايگاه ، به گناهان خود در برابر پروردگارت اعتراف كن».
آدم عليه السلام ايستاد و گفت: پروردگارا! هر كارگرى را مزدى است. من هم كار كرده ام . مزد من چيست؟
خداوند عز و جل به او وحى فرمود كه: «اى آدم! گناهت را آمرزيدم».
آدم عليه السلام گفت: پروردگارا! فرزندانم يا ذريّه من ، چه؟
خداوند عز و جل به او وحى فرمود كه: «اى آدم! هر يك از ذريّه تو كه به اين مكان بيايد و به گناهانش اعتراف كند و همچون تو توبه نمايد ، سپس آمرزش بخواهد ، او را هم مى آمرزم» .
6 / 5
هنگام بالا رفتن از صفا
۲۷۲۱.الكافىـ به نقل از على بن نعمان، كه سند حديث را به امام باقر عليه السلام مى رساند ـ: امير مؤمنان ، هر گاه بالاى صفا مى رفت ، رو به كعبه مى كرد، سپس دستانش را بالا مى برد و مى گفت: «بار خدايا! هر گناهى را كه مرتكب شده ام ، بر من ببخشاى، و اگر دوباره مرتكب شدم ، دوباره مرا بيامرز؛ زيرا تو آمرزگارى مهربانى» .
6 / 6
در پايان مجلس
۲۷۲۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه گروهى گِرد هم بنشينند و به سخنان آميخته به دروغ و باطل پردازند و پيش از آن كه پراكنده شوند ، از خداوند عز و جل آمرزش بطلبند ، خداوند ، آنها را بر ايشان مى آمرزد.
