۲۵۵۱.امام على عليه السلامـ در بيان احوال مردم دنيا در آخرت ـ: «آنان را كه از پروردگارشان پروا كرده بودند ، گروه گروه، به بهشت مى بَرند» ، در حالى كه از عذاب ، ايمن شده اند و سرزنش به پايان رسيده و از آتش ، دور گشته اند و سرا [ى بهشت] ، به ايشان آرام گرفته است و ايشان ، از آن خانه و كاشانه خشنودند. اينان ، كسانى هستند كه كردارهايشان ، در دنيا ، پاك بوده و چشمانشان ، گريان، و شب هايشان [چونان] روز بوده است زيرا سراسر آن را به عبادت و آمرزش خواهى مى گذرانده اند، و روزهايشان [چونان] شب بوده ؛ چرا كه در تنهايى و جدايى [از خلق] به سر مى برده اند. از اين رو ، خداوند ، بهشت را فرجام آنان و پاداششان قرار داده است و البته ، اينان ، سزاوارترين كس به بهشت اند و شايستگى آن را دارند تا در مُلكى پاينده و نعمتى جاويدان باشند.
۲۵۵۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند ـ تبارك و تعالى ـ هرگاه مردم آبادى اى را بيند كه در گناه [و نافرمانى] از اندازه گذشته اند و سه نفر مؤمن در ميان ايشان به سر مى برد، آن پُرشكوهِ پاك نام، ندايشان مى دهد كه: «اى نافرمانان از من! اگر نبود وجود چند مؤمن در ميان شما كه به خاطر من ، دوستدار يكديگرند و با نمازِ خود ، زمين و مسجدهايم را آباد دارند و سحرگاهان ، از ترس من به آمرزش خواهى مى پردازند، بى هيچ ملاحظه اى ، عذابم را بر شما فرو مى فرستادم.
