آنچه در اين مقال بدان مى پردازيم، يكى از رسائل متأخّر است كه به خامه فقيهى بزرگ و زاهدى عارف به رشته تحرير در آمده است.
مختصرى در ترجمت مؤلّف
حضرت مستطاب آية اللّه آقا سيّد اسماعيل عمادى حائرى مازندرانى رحمه الله، نجل عمدة التّجّار آقا سيّد فضل اللّه بارفروشى، در ميانه سال هاى 1275 ـ 1280 ق، در بارفروش (بابل كنونى) ديده به جهان گشود. ايّام طفوليت را به تحصيل علم سپرى كرد و در مدرسه صدر بارفروش ۱ به كسب دانش و معرفت پرداخت، تا آن كه در جوانى به عنوان يكى از برجسته ترين ونزديك ترين شاگردان آية الحق حاج ملاّ محمّداشرفى (م 1315ق) شناخته شد. پس از آن به همراه همدرس خويش، آقا سيّد عبدالغفّار مازندرانى (م 1365 ق) به عتبات هجرت نمود. در نجف اشرف از محضر ميرزا حبيب اللّه رشتى (م 1312 ق)، ميرزا حسين خليلى تهرانى (م 1326ق)، آخوند ملاّ محمّدكاظم خراسانى (م 1329ق)، شيخ عبداللّه مازندرانى (م 1330 ق) و آقا سيّد محمّد كاظم يزدى (م 1337ق) بهره جُست و به مقام عالى اجتهاد، دست يافت و از علمايى چون آخوند خراسانى و آقا سيّد محمّد كاظم يزدى به اخذ اجازه اجتهاد مطلق نايل آمد. در اخلاق و عرفان از محضر عارف سترگ،آخوند ملاّحسينقلى همدانى (م 1311ق) مستفيض گشت و در علوم غريبه (جَفر و كيميا) نيز از استادان ويژه اى بهره برد و در اين علوم مهارت يافت.
ايشان پس از پانزده سال اقامت در نجف، مقيم كربلا گرديد و افزون بر تدريس فقه و اصول، امامت حرم مطهّر امام حسين عليه السلام را عهده دار شد. ۲ وى در عتبات به
1.بارفروش از عهد صفويه بدين سو، مركز علمى و دينى مازندران بوده است و مدرسه صدر اعظم از مدارس مهمّ علوم دينى در آن روزگار در اين شهر بوده است.
2.شهرت ايشان به «پيشنماز» كه در برخى اسناد آمده، از همين روست.(ر.ك: خاتمه مناهج الرّشادة في أسرار الشّهادة، روح اللّه [عالمى] بارفروشى، چاپ سنگى، تهران، ۱۳۳۶ ق، ص ۱۵).
