فقاهت، زهد و وَرَع بسيار، شُهره بود و اكثر اوقاتش به اوراد و اذكار و عبادات مى گذشت... .
بارى، پس از چهل سال اقامت در عتبات به سال 1348ق (1308ش)، به مازندران عزيمت كرد تا پس از اداى مقصود به عتبات مراجعت نمايد. از اين رو، قريب دو سال از پايان عمر شريف خود را در مازندران به سرآورد. با ورود به مازندران، از سوى علما و اعيان و رئيس معارف وقت، به «اتّفاق كلّ» اِبرام گشت كه امامت مسجد جامع عتيق بارفروش را ـ كه امامت آن به عهده اعلم علماى آن سامان بوده است ـ بپذيرد؛ ولى وى استنكاف ورزيد. در همين زمان بود كه نام خانوادگى «عمادى حائرى» را براى خاندانش برگزيد. ۱
بارى، در شبى سرد كه وى براى تهجّد برخاسته بود، بيمار گرديد و پس از چند روزى ـ در حالى كه قصد بازگشت به عتبات را داشت ـ در سجده نماز مغرب و در نزديك ترين حالت به معبود خويش به ديار باقى شتافت (شعبان 1350 ق / دى 1310 ش).
سال رحلت زد رقم كِلكِ «عِماد»قَد ذَهَبْ عَينٌ إلى دار الأمين۲
پيكر مطهّرش را در جوار مزار آيه الحق حاج ملاّ محمّد اشرفى در جنب ميدان مسجد جامع بابل به خاك سپردند ـ اعلى اللّه مقامه الشّريف ـ. از آن جا كه ايشان قصد بازگشت به عتبات را داشت، تمام نوشته ها، تقريرات و كتب خويش را در آن جا وا نهاد. از اين رو، پس از ارتحالش، مجموع آثار وى در عتبات ماند و اكنون اطّلاعى از
1.به علّت انتساب به ميرعمادالدّين حسينى (م ۸۰۳ ق) از حكّام مذهبى طبرستان و اقامت طولانى در حائر حسينى.
2.مقطع قصيده اى كه حفيد ايشان، استاد سيّد اسماعيل عمادى حائرى در بزرگداشت جدّ خويش رحمه اللهسروده است. مصرع دوم بيت، برابر با ۱۳۱۰ ـ كه تاريخ ارتحال ايشان به شمسى است ـ مى باشد. تنها فرزند ذكور وى، عالم ربّانى مرحوم حجه الاسلام و المسلمين آقا سيّد محمّد عمادى حائرى (۱۲۶۸ ـ ۱۳۳۱ ش) بوده است.
