ه ـ في الخَلَواتِ و عند اللَذّاتِ

۰.6659.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : اِشحَنِ الخَلوَةَ بالذِّكرِ ، و اصحَبِ النِّعَمَ بِالشُّكرِ . ^۱

۰.6660.الإمامُ الباقرُ عليه السلام : في التَّوراةِ مَكتوبٌ : ... يا موسى ... اُذكُرْني في خَلَواتِكَ و عِندَ سُرورِ لَذَّتِكَ أذكُرْكَ عِندَ غَفَلاتِكَ . ^۲

۰.6661.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : شِيعَتُنا الَّذِين إذا خَلَوا ذَكَرُوا اللّه َ كثيراً . ^۳

1346

حَقيقَةُ الذِّكرِ

۰.6662.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : مَن أطاعَ اللّه َ عزّ و جلّ فَقَد ذَكَرَ اللّه َ و إن قَلَّتْ صلاتُهُ و صِيامُهُ و تلاوَتُهُ لِلقرآنِ . ^۴

۰.6663.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : الذِّكرُ ذِكرانِ : ذِكرٌ عِند المُصيبَةِ حَسَنٌ جميلٌ ، و أفضَلُ مِن ذلكَ ذِكرُ اللّه ِ عِندَ ما حَرَّمَ اللّه ُ علَيكَ فيكونُ ذلكَ حاجِزاً . ^۵

۰.6664.عنه عليه السلام : لا تَذكُرِ اللّه َ سبحانَهُ ساهياً ، و لا تَنْسَهُ لاهِياً ، و اذكُرْهُ كاملاً يُوافِقُ فِيهِ قَلبُكَ لِسانَكَ ، و يُطابِقُ إضمارُكَ إعلانَكَ ، و لَن تَذكُرَهُ حقيقةَ الذِّكرِ حتّى تَنسى نَفسَكَ في ذِكرِكَ و تَفقِدَها في أمرِكَ . ^۶

ه ـ در تنهايى و هنگام لذّتها

۰.6659.امام على عليه السلام : خلوت را با ياد خدا پُر كن و نعمتها را با شكر گزارى همراه ساز .

۰.6660.امام باقر عليه السلام : در تورات نوشته شده است : . . . اى موسى! . . . در تنهايى ها و هنگام شادى لذّتها و خوشى هايت مرا ياد كن تا در غفلت هايت به ياد تو باشم .

۰.6661.امام صادق عليه السلام : شيعيان ما كسانى هستند كه چون تنها شوند خدا را فراوان ياد كنند .

1346

حقيقت ياد خدا

۰.6662.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس از خداوند عزّ و جلّ فرمان بَرد خدا را ياد كرده است، هرچند نماز خواندن و روزه گرفتن و قرآن خواندنش اندك باشد .

۰.6663.امام على عليه السلام : ياد خدا بر دو گونه است : ياد [او ]در هنگام مصيبت كه نيكو و زيباست، و برتر از آن، ياد خدا كردن در هنگام رو به رو شدن با حرامهاى خداست، كه ياد خدا در اين حال تو را از ارتكاب حرام باز مى دارد .

۰.6664.امام على عليه السلام : با حال غفلت، ذكر خداوند سبحان را مگوى و بر اثر سرگرم شدن به كارى ، خدا را فراموش مكن ، بلكه او را چنان ياد كن كه دل و زبانت يكى باشد و درونت با بيرونت مطابقت كند . تو حقيقتاً به ياد خدا نخواهى بود، مگر آن گاه كه هنگام ذكر گفتن، خود را فراموش كنى و در وقتِ كار خود (ذكر گفتن) خويشتن را گم كنى .