۱۲۸۷۷.بحار الأنوار :الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ في قولِه تَعالى : «قَد جاءَكُم رُسُلٌ مِن قَبلي بِالبَيِّناتِ و بِالّذي قُلتُم فلِمَ قَتَلتُموهُم إن كُنتُم صادِقينَ»^۱ ـ : و قَد عَلِمَ أنَّ هؤلاءِ لَم يَقتُلوا ، و لَكِنْ فقَد كانَ هَواهُم مَعَ الّذينَ قَتَلوا ، فسَمّاهُمُ اللّهُ قاتِلينَ لِمُتابَعَةِ هَواهُم و رِضاهُم لِذلكَ الفِعلِ . ^۲ و في خَبَرٍ : كانَ بَينَ الّذينَ خُوطِبوا بِهذا القَولِ و بَينَ القاتِلينَ خَمسَ مِائَةِ عامٍ ، فسَمّاهُمُ اللّهُ قاتِلينَ بِرِضاهُم بِما صَنَعَ اُولئكَ . ^۳

۱۲۸۷۸.الإمامُ الجوادُ عليه السلام :مَنِ استَحسَنَ قَبيحا كانَ شَريكا فيهِ . ^۴

۱۲۸۷۷.بحار الأنوار :امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «پيش از من پيامبرانى با معجزه ها و آن چه اكنون مى خواهيد آمدند. اگر راست مى گوييد، چرا آنها را كشتيد» ـ فرمود : خدا مى دانست كه آنها آن پيامبران را نكشته اند، اما به كسانى كه آن پيامبران را كشتند گرايش داشتند. پس، خداوند به دليل گرايش به آنها و راضى بودن به كرده آنان، ايشان را قاتل ناميد. در خبر ديگرى آمده است: ميان مخاطبان اين آيه و كسانى كه پيامبران پيشين را كشته بودند، پانصد سال فاصله بود ، اما چون اين افراد به كار آن قاتلان پيامبران راضى بودند، خداوند آنان را قاتل ناميده است.

۱۲۸۷۸.امام جواد عليه السلام :هر كس كار زشتى را نيك شمارد، در آن كار شريك باشد.