اگر از تو جدا شوم ، درندگان ، زنده زنده ، مرا بخورند !
و در گزارشى ديگر ، آمده كه امام عليه السلام به وى فرمود كه فِديه (جانْ‏فداى) آزاد كردن فرزندش را هم در اختيارش مى‏گذارد ؛ امّا وى ، نپذيرفت و گفت :
هَيهاتَ أن اُفارِقَكَ ، ثُمَّ أسأَلَ الرُّكبانَ عَن خَبَرِكَ ! لا يَكونُ - وَاللَّهِ - هذا أبَداً ، ولا اُفارِقُكَ^۱ .
هرگز ! از تو جدا شوم و از مسافران ، خبر تو را جويا شوم ؟ به خدا ، هرگز اين اتّفاق نمى‏افتد و از تو جدا نمى‏شوم !
بر پايه گزارش طبرى‏^۲ ، بشير و سُوَيد ، آخرين ياران امام عليه السلام بودند كه به خيل شهداى كربلا پيوستند .
وى ، در حالى كه اين اشعار را زمزمه مى‏كرد ، با سپاه دشمن درگير شد و به شهادت رسيد :

امروز - اى نَفْس - ، با [ خداى ] مهربان ، ديدار مى‏كنم‏و امروز ، با احسان تمام ، پاداش داده مى‏شوى .
بى‏تابى مكن . همه چيز ، فنا شدنى است‏و شكيبايى براى تو ، پُر بهره‏ترين است ، در پيشگاه داورِ روز جزا .^۳
از وى در «زيارت ناحيه مقدّسه» ، چنين ياد شده است :
السَّلامُ عَلى‏ بِشرِ بنِ عُمَرَ الحَضرَمِيِّ ، شَكَرَ اللَّهُ لَكَ قَولَكَ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَكَ فِي الاِنصِرافِ : أكَلَتني إذَن السِّباعُ حَيّاً إن فارَقتُكَ وأسأَلُ عَنكَ الرُّكبانَ ، وأخذُلُكَ مَعَ قِلَّةِ الأَعوانِ ، لا يَكونُ هذا أبَداً .
سلام بر بِشْر بن عُمَر حَضرَمى ! خداوند ، سپاس‏گزار اين گفته تو به حسين باشد ، آن هنگام كه او به تو اجازه داد كه بروى [ ؛ امّا گفتى ] : اگر از تو جدا شوم ، درندگان ، زنده زنده ، مرا بخورند ! خبر تو را از مسافران ، جويا شوم و تو را با وجود كمىِ ياور ، تنها بگذارم ؟ هرگز ، چنين اتّفاقى نمى‏افتد !^۴
نام او در «زيارت رجبيّه» نيز آمده است .^۵

۹۱۵.تهذيب الكمال- به نقل از اَسوَد بن قيس -: به محمّد بن بَشير حَضرَمى گفته شد: پسرت در مرز