۹۲۶.تاريخ الطبرى- به نقل از محمّد بن قيس -: هنگامى كه حبيب بن مُظاهر كُشته شد ، اين اتّفاق ، حسين عليه السلام را آزرده‏خاطر كرد و فرمود : «خودم و ياران حمايت‏كننده‏ام را به حساب خدا مى‏گذارم» .
حُر نيز شروع به رَجَزخوانى كرد و گفت :

سوگند ياد كرده‏ام كه كشته نشوم تا بكُشم‏و امروز، تنها از رو به رو، ضربت مى‏خورم [ و نمى‏گريزم ] .
آنان را با شمشير ، ضربتى قاطع و بُرّان مى‏زنم‏نه از آنان دست مى‏كِشم ، و نه بازْپس مى‏نشينم .
و نيز مى‏گفت:

با شمشير ، بر سپاهشان ، ضربه مى‏زنم‏در دفاع از بهترين ساكن مِنا و خَيف .
او و زُهَير بن قَين ، به شدّت جنگيدند . هنگامى كه يكى از آن دو ، حمله مى‏برد و دشمن ، گِردش را مى‏گرفتند، ديگرى حمله مى‏بُرد و او را مى‏رهانْد . مدّتى به اين كار پرداختند تا آن كه پيادگان [ لشكر ابن زياد ] ، بر حُرّ بن يزيد ، حمله بُردند و او به شهادت رسيد .^۱

۹۲۷.تاريخ الطبرى- به نقل از ابو زُهَير نَضْر بن صالح عَبْسى -: هنگامى كه حُرّ بن يزيد رياحى به حسين عليه السلام پيوست ، مردى به نام يزيد بن سفيان از قبيله بنى تميم و از تيره بنى شَقِره - كه از فرزندان حارث بن تميم بودند - ، گفت : بدانيد كه - به خدا سوگند - ، اگر حُرّ بن يزيد را به هنگام بيرون آمدن ببينم ، با نيزه به او حمله مى‏برم .
در بحبوحه رفت و آمد و درگيرى سپاهيان ، حُرّ بن يزيد به پيشروى و حمله به دشمن ، مشغول بود و اين شعر عَنتَره را مى‏خواند :
هماره ، به گودىِ زير گلويش ، تير مى‏زنم‏و نيز به سينه‏اش ، تا اين كه با خون ، رنگين شود .
اسب او هم از ناحيه گوش و ابرو ، زخم خورده بود و خونش روان بود . در اين هنگام ، حُصَين بن تميم - كه فرمانده نگاهبانان عبيد اللَّه بن زياد بود و عبيد اللَّه ، او را به سوى حسين عليه السلام روانه كرده و همراه عمر بن سعد بود و از سوى او ، فرمانده سواران تكاور زرهپوش شده بود - ، به يزيد بن سفيان گفت : اين ، حُرّ بن يزيد است كه آرزوى [ ديدن ]او را داشتى .
او گفت : آرى .
سپس به سوى او حركت كرد و به او گفت : اى حُرّ بن يزيد ! آيا خواهان جنگ تن به تن هستى ؟
حُر گفت : آرى . مى‏خواهم .
حُر به مبارزه آمد. شنيدم كه حُصَين بن تميم مى‏گويد : به خدا سوگند ، من به او (يزيد بن سفيان) مى‏نگريستم . گويى كه جانش را در دستش گرفته بود . حُر ، مهلتش نداد و پس از بيرون آمدن ، بلافاصله ، او را كُشت .^۲