3 / 19

شَوذَب ، هم‏پيمان قبيله شاكر^۱

شَوذَب ، كه نام او سُوَيد^۲ نيز گفته شده ، بر پايه برخى از گزارش‏ها ، از محدّثان و بزرگان شيعه بوده است .^۳ در باره او گفته شده :
شَوذَب ، در مجلسى مى‏نشست و شيعيان ، براى شنيدن حديث ، نزد وى مى‏آمدند . وى ، در تشيّع ، پيش‏گام بود .^۴
و برخى از متأخّران ، وى را چنين توصيف كرده‏اند :
سيره‏نويسان گفته‏اند كه او از بزرگان و شخصيت‏هاى شيعه و جنگجويى دلاور و حافظ حديث بود و از امير مؤمنان عليه السلام ، حديث نقل مى‏كرد . او در مجلس مى‏نشست و شيعيان ، براى استماع حديث ، نزد او مى‏آمدند .^۵
اين گزارش‏ها - اگر ثابت باشد - ، با گزارش‏هايى كه حاكى از آن است كه وى ، غلام عابِس بوده ، ظاهراً هماهنگ نيست . لذا محدّث قمّى مى‏گويد :
شاكر ، قبيله‏اى در يمن از قبيله هَمْدان است كه نَسَبشان به شاكر بن ربيعة بن مالك‏^۶ مى‏رسد و عابِس نيز از اين قبيله است ، و شَوذَب ، هم‏پيمان آنهاست ، نه غلام عابِس يا آزاد شده يا برده‏اش - چنان كه در ذهن‏هاست - ؛ بلكه شيخ بزرگوار ما محدّث نورى ، مؤلّف المستدرك‏^۷ - كه رحمت خدا بر او باد - ، گفته است : چه بسا كه مقام شَوذَب ، از مقام عابِس ، بالاتر باشد ؛ چرا كه در حقّش گفته‏اند : شَوذَب ، در تشيّع ، پيش‏گام بود .^۸