۹۷۱.الملهوف : عمرو بن قَرَظه انصارى ، بيرون آمد و از حسين عليه السلام ، اجازه ميدان رفتن گرفت و امام عليه السلام ، اجازه داد. او به سان مشتاقان به پاداش ، جنگيد و در خدمت به فرمان‏رواى آسمان ، بس كوشيد تا اين كه تعداد فراوانى از گروه ابن زياد را كُشت و ميان درستكارى و جهاد ، جمع كرد . تيرى به سوى حسين عليه السلام نمى‏آمد، جز آن كه دستش را جلو آن مى‏گرفت ، و شمشيرى كشيده نمى‏شد ، جز آن كه با قلبش ، با آن ، رويارويى مى‏كرد و هيچ آسيبى به حسين عليه السلام نرسيد، تا آن گاه كه او بر اثر زخم‏هايى زمينگير شد . او به حسين عليه السلام رو كرد و گفت: اى فرزند پيامبر خدا ! آيا [ به پيمانم ]وفا كردم ؟
امام عليه السلام فرمود : «آرى ، تو در بهشت ، پيشِ روى من هستى . سلامِ مرا به پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله برسان و به او بگو كه : من ، در پى [ تو ] مى‏آيم» .
سپس جنگيد تا كشته شد. خشنودى خدا، بر او باد !^۱

۹۷۲.مثير الأحزان : عمر بن ابى قَرَظه انصارى ، در دفاع از حسين عليه السلام مى‏جنگيد، در حالى كه مى‏گفت:

بى گمان ، جنگاوران انصار ، مى‏دانندكه من ، از حريم خود ، حمايت مى‏كنم‏
به سان جوانى كه نمى‏گُريزد ، شمشير مى‏زنم‏خون و خانه‏ام را در راه حسين عليه السلام مى‏دهم .
سخن او «خانه‏ام» ، به عمر بن سعد ، اشاره دارد كه چون حسين عليه السلام از او درخواست آتش‏بس كرد، گفت: ابن زياد ، خانه‏ام را خراب مى‏كند .
او همانند مردانِ دلاور ، جنگيد و بر حوادث هولناك ، شكيب ورزيد و در برابر تيرها، سينه خود را سپر كرد و هيچ آسيبى به حسين عليه السلام نرسيد تا آن كه بر اثر زخم‏هايى كه خورده بود ،