كسانى كه آنها را به بوزينه و خوك ، تبديل كرد !» .
در «زيارت ناحيه مقدّسه» مى‏خوانيم :
السَّلامُ عَلى‏ زُهَيرِ بنِ القَينِ البَجَلِيِّ ، القائِلِ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَهُ فِي الاِنصِرافِ : «لا وَاللَّهِ لا يَكونُ ذلِكَ أبَداً ، أترُكُ ابنَ رَسولِ اللَّهِ أسيراً في يَدِ الأَعداءِ وأنجو! لا أرانِيَ اللَّهُ ذلِكَ اليَومَ ¹ .
سلام بر زُهَير بن قَين بَجَلى كه وقتى حسين عليه السلام به او اجازه داد كه برود ، گفت : نه . به خدا سوگند ، چنين چيزى ، هرگز اتّفاق نمى‏افتد كه پسر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را در دست دشمنان ، رها كنم و خودم را نجات دهم . خدا ، چنين روزى را نياورد !
نام او در «زيارت رجبيّه»² نيز آمده است .
گفتنى است آنچه در كتاب مجالس المواعظ آمده كه زُهَير ، در كودكى با امام حسين عليه السلام بازى مى‏كرده است و خاكِ جاى پاى او را بوسيده و بدين جهت ، مورد ملاطفت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله قرار گرفته است ، در منابع معتبر نيامده و بررسى زندگى زُهَير نيز قرينه عدم صحّت اين گزارش است .³ اين ماجرا ، در كتاب المنتخب طُرَيحى ، مفصّل‏تر آمده ؛ ولى نام كودك ، بيان نشده است‏⁴ و در افواه نيز ، معمولاً نام آن كودك ، حبيب بن مُظاهر گفته مى‏شود ؛ ولى به هر حال ، اصل ماجرا و نام كودك ، مدرك معتبرى ندارد .

۹۴۰.الأمالى ، صدوق- به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام -: زُهَير بن قَين بَجَلى به ميدان آمد، در حالى كه به حسين عليه السلام ، چنين خطاب مى‏كرد :

امروز ، جدّت پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را مى‏بينيم‏و نيز حسن و على مرتضى را .
آن گاه ، نوزده تن از آنان را كُشت و سپس به زمين افتاد، در حالى كه مى‏گفت:
من ، زُهَير هستم ، پسر قَين‏شما را با شمشير ، از حسين ، مى‏رانم .^۵