بازو مانده بود، نمىتوانستيد اسيرم كنيد.
شمر به او گفت: او را بُكش - خدا ، كارت را به سامان كند - !
عمر گفت: تو او را آوردهاى . اگر مىخواهى، او را بكُش .
شمر هم شمشيرش را بر كشيد . نافع به او گفت : بدان كه - به خدا سوگند - ، اگر از مسلمانان بودى ، بر تو گران مىآمد كه خدا را با [ ريختن ]خونهاى ما ، ديدار كنى . پس ستايش ، خدايى را كه مرگ ما را به دست بدترينِ آفريدگانش قرار داد !
سپس شمر، او را كُشت .۱
۹۸۱.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : نافِع بن هِلال جَمَلى (نيز گفته شده: هلال بن نافع) ، به ميدان آمد و به سوى آنان ، تيراندازى مىكرد و تيرهايش هم به خطا نمىرفتند. او دستش را رنگ كرده بود [ تا تيرهايش نشاندار شوند ] و تير مىانداخت و چنين مىخواند :
آنها را پرتاب مىكنم ، در حالى كه سوفارشان ، نشاندار استو ترس از آنها، براى جان ، سودى ندارد .
سمّىاند و تند و تيزو زمين را از خود ، پُر مىكنند .
هماره ، تير مىانداخت تا آن كه تيرهايش تمام شد . سپس ، دست به قبضه شمشيرش بُرد و آن را بيرون كشيد و يورش بُرد ، در حالى كه مىخواند :
من ، غلام يمنىِ جَمَلىامدينم ، همان دينِ حسين و على است
اگر امروز ، كُشته شوم ، آرزوى من استو اين ، انديشه من است و عملم را ديدار مىكنم .
1.كانَ نافِعُ بنُ هِلالٍ الجَمَلِيُّ قَد كَتَبَ اسمَهُ عَلى أفواقِ نَبلِهِ ، فَجَعَلَ يَرمي بِها مُسَوَّمَةً ، وهُوَ يَقولُ : أنَا الجَمَلِيُّ ، أنَا على دينِ عَلِيٍّ ، فَقَتَلَ اثنَي عَشَرَ مِن أصحابِ عُمَرَ بنِ سَعدٍ سِوى مَن جَرَحَ .
قالَ : فَضُرِبَ حَتّى كُسِرَت عَضُداهُ واُخِذَ أسيراً ، قالَ : فَأَخَذَهُ شِمرُ بنُ ذِي الجَوشَنِ ومَعَهُ أصحابٌ لَهُ يَسوقونَ نافِعاً حَتّى أتى بِهِ عُمَرَ بنَ سَعدٍ ، فَقالَ لَهُ عُمَرُ بنُ سَعدٍ : وَيحَكَ يا نافِعُ ، ما حَمَلَكَ عَلى ما صَنَعتَ بِنَفسِكَ ؟ قالَ : إنَّ رَبّي يَعلَمُ ما أرَدتُ ، قالَ : وَالدِّماءُ تَسيلُ عَلى لِحيَتِهِ ، وهُوَ يَقولُ : وَاللَّهِ لَقَد قَتَلتُ مِنكُمُ اثنَي عَشَرَ سِوى مَن جَرَحتُ ، وما ألومُ نَفسي عَلَى الجَهدِ ، ولَو بَقِيَت لي عَضُدٌ وساعِدٌ ما أسِرتُموني .
فَقالَ لَهُ شِمرٌ : اُقتُلهُ أصلَحَكَ اللَّهُ ، قالَ : أنتَ جِئتَ بِهِ فَإِن شِئتَ فَاقتُلهُ .
قالَ : فَانتَضى شِمرٌ سَيفَهُ ، فَقالَ لَهُ نافِعٌ : أما وَاللَّهِ أن لَو كُنتَ مِنَ المُسلِمينَ لَعَظُمَ عَلَيكَ أن تَلقَى اللَّهَ بِدِمائِنا ، فَالحَمدُ لِلَّهِ الّذي جَعَلَ مَنايانا عَلى يَدَي شِرارِ خَلقِهِ . فَقَتَلَهُ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۴۱ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۶۸) .