یاران امام حسین علیه السلام (بخش دوم) - صفحه 47

بازو مانده بود، نمى‏توانستيد اسيرم كنيد.
شمر به او گفت: او را بُكش - خدا ، كارت را به سامان كند - !
عمر گفت: تو او را آورده‏اى . اگر مى‏خواهى، او را بكُش .
شمر هم شمشيرش را بر كشيد . نافع به او گفت : بدان كه - به خدا سوگند - ، اگر از مسلمانان بودى ، بر تو گران مى‏آمد كه خدا را با [ ريختن ]خون‏هاى ما ، ديدار كنى . پس ستايش ، خدايى را كه مرگ ما را به دست بدترينِ آفريدگانش قرار داد !
سپس شمر، او را كُشت .۱

۹۸۱.مقتل الحسين عليه السلام ، خوارزمى : نافِع بن هِلال جَمَلى (نيز گفته شده: هلال بن نافع) ، به ميدان آمد و به سوى آنان ، تيراندازى مى‏كرد و تيرهايش هم به خطا نمى‏رفتند. او دستش را رنگ كرده بود [ تا تيرهايش نشاندار شوند ] و تير مى‏انداخت و چنين مى‏خواند :

آنها را پرتاب مى‏كنم ، در حالى كه سوفارشان ، نشاندار است‏و ترس از آنها، براى جان ، سودى ندارد .
سمّى‏اند و تند و تيزو زمين را از خود ، پُر مى‏كنند .
هماره ، تير مى‏انداخت تا آن كه تيرهايش تمام شد . سپس ، دست به قبضه شمشيرش بُرد و آن را بيرون كشيد و يورش بُرد ، در حالى كه مى‏خواند :

من ، غلام يمنىِ جَمَلى‏ام‏دينم ، همان دينِ حسين و على است‏
اگر امروز ، كُشته شوم ، آرزوى من است‏و اين ، انديشه من است و عملم را ديدار مى‏كنم .

1.كانَ نافِعُ بنُ هِلالٍ الجَمَلِيُّ قَد كَتَبَ اسمَهُ عَلى‏ أفواقِ نَبلِهِ ، فَجَعَلَ يَرمي بِها مُسَوَّمَةً ، وهُوَ يَقولُ : أنَا الجَمَلِيُّ ، أنَا على‏ دينِ عَلِيٍّ ، فَقَتَلَ اثنَي عَشَرَ مِن أصحابِ عُمَرَ بنِ سَعدٍ سِوى‏ مَن جَرَحَ . قالَ : فَضُرِبَ حَتّى‏ كُسِرَت عَضُداهُ واُخِذَ أسيراً ، قالَ : فَأَخَذَهُ شِمرُ بنُ ذِي الجَوشَنِ ومَعَهُ أصحابٌ لَهُ يَسوقونَ نافِعاً حَتّى‏ أتى‏ بِهِ عُمَرَ بنَ سَعدٍ ، فَقالَ لَهُ عُمَرُ بنُ سَعدٍ : وَيحَكَ يا نافِعُ ، ما حَمَلَكَ عَلى‏ ما صَنَعتَ بِنَفسِكَ ؟ قالَ : إنَّ رَبّي يَعلَمُ ما أرَدتُ ، قالَ : وَالدِّماءُ تَسيلُ عَلى‏ لِحيَتِهِ ، وهُوَ يَقولُ : وَاللَّهِ لَقَد قَتَلتُ مِنكُمُ اثنَي عَشَرَ سِوى‏ مَن جَرَحتُ ، وما ألومُ نَفسي عَلَى الجَهدِ ، ولَو بَقِيَت لي عَضُدٌ وساعِدٌ ما أسِرتُموني . فَقالَ لَهُ شِمرٌ : اُقتُلهُ أصلَحَكَ اللَّهُ ، قالَ : أنتَ جِئتَ بِهِ فَإِن شِئتَ فَاقتُلهُ . قالَ : فَانتَضى‏ شِمرٌ سَيفَهُ ، فَقالَ لَهُ نافِعٌ : أما وَاللَّهِ أن لَو كُنتَ مِنَ المُسلِمينَ لَعَظُمَ عَلَيكَ أن تَلقَى اللَّهَ بِدِمائِنا ، فَالحَمدُ لِلَّهِ الّذي جَعَلَ مَنايانا عَلى‏ يَدَي شِرارِ خَلقِهِ . فَقَتَلَهُ (تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۴۱ ، الكامل فى التاريخ : ج ۲ ص ۵۶۸) .

صفحه از 58