۹۸۷.تاريخ الطبرى- به نقل از فُضَيل بن خديج كِنْدى -: يزيد بن زياد، يعنى همان ابو شَعثاى كِنْدى ، از تيره بنى بَهدَله ، پيشِ روى حسين عليه السلام ، دوزانو نشست و صد تير انداخت كه پنج تير از آنها هم به خطا نرفت . او تيرانداز [ ماهرى ]بود و هر گاه تيرى مى‏انداخت ، مى‏گفت :

من ، پسر بَهدَله ام‏سواركارى يكّه ام .
حسين عليه السلام نيز مى‏فرمود: «خدايا ! پرتابش را درست و و پاداشش را بهشت ، قرار بده».
پس چون تيرهايش را انداخت، برخاست و گفت: تنها پنج تير به خطا رفت . برايم روشن است كه پنج نفر را كشته‏ام .
او در زمره نخستين شهيدان بود و رَجَزش در آن روز ، اين بود :

من يزيدم و پدرم ، مُهاصِر است‏شجاع‏تر از شيرى كه در بيشه ، كمين كرده است .
پروردگارا ! من ، ياور حسينم‏و رها كننده و وا گذارنده ابن سعد .
يزيد بن زياد بن مُهاصِر ، از كسانى بود كه همراه عمر بن سعد ، به سوى حسين عليه السلام حركت كرد ؛ امّا هنگامى كه آنان، پيشنهادهاى حسين عليه السلام را نپذيرفتند [ و او را ملزم به خواسته‏هاى نابه‏جاى خود كردند ]، به سوى حسين عليه السلام آمد و همراه او جنگيد تا كشته شد .^۱

۹۸۸.أنساب الأشراف : ابو شَعثا، يزيد بن زياد بن مُهاصِر بن نعمان كِنْدى، پيشِ روى حسين عليه السلام دو زانو نشست و هشت تير انداخت كه پنج تير از آنها ، اصابت كرد و پنج تن [ از سپاه دشمن ]را كُشت .